Twee dagen zijn voorbij sinds het vertrek en wat een indrukken hebben zich al opgedaan!

Allereerst het vertrek: ouders, broers, zussen, vriendjes en hele leuke vriendinnen stonden paraat op Schiphol om ons uit te zwaaien. Het afscheid viel zwaar, en tranen konden dan ook niet weggeslikt worden. Ik ben al eerder lang van huis geweest, maar dit is niet te vergelijken. Bovendien denk ik dat het moeilijk blijft om te doen, hoe vaak je het ook doet. Het is immers niet niks om uit je vertrouwde omgeving weg te stappen en naar de andere kant van de wereld af te reizen.

Nou, laatste knuffels werden gegeven, laatste (jaja!) tranen werden gelaten, en toen dapper naar de paspoortcontrole. Zodra we hier doorheen waren viel er een last van onze schouders. Het moeilijke afscheid lag achter ons. Natuurlijk is het nog steeds moeilijk en gaan we iedereen enorm missen (doen we nu al), het afscheid is hetgeen waar je tegenop ziet. Je eerste grote hindernis. En dat lag nu achter ons. Paar keer diep ademhalen, mascara van je wangen afvegen, en dan vol goede moed aan het avontuur beginnen.

Om 21.45 zouden we opstijgen om in 6,5 uur naar Abu Dhabi te vliegen. Prima vlucht, geen turbulentie, enorme keus aan films/spelletjes/series/etc. Het enige jammere is dat er twee rijen voor ons drie kleine kinderen zaten die een huilorkest opzetten en elkaar prachtig als een soort estafette wisten af te wisselen. Af en toe een refreintje met zijn tweëen of drieën, dan weer een solocoupletje. Waarschijnlijk onnodig om te zeggen: maar er is dus geen oog dichtgedaan. Op Abu Dhabi geen enkel eettentje te vinden, behalve een McDonald’s. Dus, om half 5 ’s nachts Nederlandse tijd zaten wij aan de patat. Verder is de reis eigenlijk heel goed verlopen. Bij de tweede overstap in Mumbai was het even spannend of we de overstap gingen halen, omdat we opnieuw moesten inchecken, koffers moesten ophalen en weer inleveren, met de bus naar een ander vliegveld worden overgebracht.... Gelukkig met ons nog een halve bus vol, waardoor het vliegtuig netjes wachtte. Mumbai was heftig. Overal waar je keek zag je sloppenwijken, beginnend vanaf het hek van het vliegveld. Ja, we hebben foto’s en films gezien waar je ook sloppenwijken ziet, maar toch drong het nu pas echt goed tot me door: hier wonen mensen echt.

Rond 18.45 lokale tijd (is trouwens 4,5 uur later dan bij jullie) kwamen we aan op Goa Airport. Vanaf daar werd het lastig, want hoe nu verder? Goa is een kleine staat, en ergens in die staat hadden we een hutje geboekt om de eerste nachten te overnachten. Dit bleek nog 70 kilometer verderop te liggen, waar een veel te kleine taxi ons naartoe gebracht heeft. Maar, vergis je niet, dit klinkt een stuk normaler dan het eigenlijk in werking ging. Ik geloof dat we het hebben over 70 kilometer en 40 bijna-dood-ervaringen. Die mensen hier rijden als malloten! En, al zijn we er nog niet achter waar ze nou heel de tijd om toeteren naar elkaar, heeft het niet echt met gevaar te maken. In ieder geval is het er niet rustig en snap je niet hoe iemand het in zijn hoofd haalt om een auto in te halen op een tweebaansweg met tegenliggers op meters afstand. Alle auto’s rijden met groot licht, want straatverlichting is nergens te vinden.

Na anderhalf uur in die helse taxi waren we bij het terrein van ons hutje: Dreamcatcher in Palolem, Goa. In ons hutje werden we warm onthaalt door een kikker op de wc-bril, maar dat mocht de pret niet drukken: wc-papier mag niet in de wc, maar moet in de prullenbak. Onderling zijn hier nu, bijna 24 uur later, al meerdere tientallen grapjes over gemaakt, maar die zal ik jullie sparen.

Nog even een snelle douche en dan naar bed, dat was het plan. Die snelle douche werd een heel snelle douche, want het “warme” water zal ook niet boven de 23 graden zijn geweest. Afgepeigerd zijn we rond 12 uur naar bed gegaan, heerlijk neerploffend op een steenhard bed. Rond 7 uur werden we gewekt door het vrolijke gezang van 10 hanen. Vergeet niet, door de jetlag voelde het pas als half 3 ’s nachts. We hebben ons toch nog maar even omgedraaid, maar om half 11 werd er dan echt een einde aan de nacht gemaakt toen in het hutje achter ons yoga-les werd gegeven onder begeleiding van gezang. Met een kater van de slaap ben ik op de veranda neergeploft, maar kon toen pas goed voor het eerst de omgeving zien: Wauw. Overal palmbomen, zon en een echt zomergevoel. Terwijl ik zit te “chillen” hoor ik wat geritsel in een boom. Apen klimmen hier rond als eekhoorns in Nederland. Gewoon in het wild, op enkele meters afstand. Op zulke momenten kom je ogen te kort om alles te kunnen bekijken.

Verder hebben we vandaag rustig aan gedaan: om 12 uur ontbeten, dorpje in (vuilniszakken voor het wc-papier haha), een snelle duik genomen in de zee, en nu even heerlijk buiten bij het restaurant deze blog aan het schrijven! We hebben nu nog iets minder dan twee dagen hier in Goa, zaterdagmiddag gaan we met de trein naar Kundapur. Deze treinreis zal zo’n 5 uur duren, dus daar kijken we al helemaal naar uit! In Kundapur zullen we een riksja nemen naar Koni, waar het tehuis staat en ik 5 maanden zal wonen. Ik kan eerlijk zeggen dat ik er héél veel zin in heb, maar het stiekem ook onwijs moeilijk vind. Ik heb fantastische mensen (

Lieve allemaal, ik mis jullie nu al! Mijn volgende blog komt vanuit het tehuis!

Xxxx