Ineens schrik ik op: shit, nog maar één week te gaan! En ik bedenk me dat ik eigenlijk toch nog wel veel wilde vertellen op m'n blog.. Dus, snel weer even geschreven, zodat ik volgende week nog één laatste blog kan schrijven over India.

Wederom is er weinig stilgezeten. Vlak na mijn vorige blog ben ik met Celine, de andere vrijwilliger, nog een laatste keer naar het strand gegaan. Nog even volop genoten van de zon en het lekkere weer, want inmiddels is het regenseizoen begonnen en mogen we blij zijn met een paar waterige zonnestraaltjes door de wolken heen. Ineens heb ik ’s nachts behoefte aan een laken over mijn blote armen en benen heen, de ventilator staat niet meer aan. Van te voren leek het me allemaal wel lekker, die regen, een welkome afkoeling - ondanks de verhalen van Maartje. Jongens, vergeet alles wat ik zojuist gezegd heb. Ik herhaal, vergeet alles. De regen is een drama. We kunnen niks. De kinderen zitten binnen, maar verlangen naar buiten zoals ze in Nederland naar Sinterklaas verlangen. Met de deur dicht komt het door het door de kiertjes tussen deur en deurpost heen, waardoor de vloeren nat zijn. Het lekt op veel plekken. De muren worden vochtig en alles valt van de muren naar beneden. En het is pas een week of twee geleden begonnen! Ik ben dan wel met een week weg, maar het regenseizoen duurt tot en met september. Echt afzien voor het tehuis dus.

In een ander weekend ben ik naar Mangalore gegaan, om een dag lang flink te shoppen. Goed gelukt, al zeg ik het zelf. Met een koffer met compleet andere kleren als de heenreis kom ik straks naar huis. Zo grappig om te zien dat je hier in de stad een paar uur vandaan hele normale, westerse kleding kan kopen, maar dat je hier in Kundapur daar niemand in ziet lopen. Hier lopen vrouwen gewoon in traditionele sari’s rond (ik heb er zelf ook eentje gekocht als souvenirtje voor mezelf, hihi).

Afgelopen weekend ben ik nog een keer in luxe ondergedompeld aan het huiswerken geslagen in het dure hotel vlakbij. Niet geheel zonder resultaat: alle opdrachten zijn inmiddels af en ingeleverd. Een flinke kluif, maar dat terzijde. Hopen op voldoendes!

Dit weekend heb ik besloten niet echt weg te gaan. Ik ben vandaag even naar Udupi gegaan, voornamelijk om er wel even tussenuit te zijn, even genieten van de winkels en het eten, maar toch niet al te lang weg zijn uit Koni. Ik moet hier nog een hoop doen; mijn spullen moeten worden ingepakt, alles hier moet worden schoongemaakt, van de kinderen moet nog even genoten worden.

Tussen deze ‘drukke’ weekenden in, waren natuurlijk ook nog de volle werkweken. Overdag zijn we natuurlijk nog altijd druk in de weer met lesgeven, ’s avonds ben ik bezig een goede overdracht te verzorgen voor volgende vrijwilligers. Deze komen begin juli, wanneer er niemand is om ze in te werken op het Indische personeel na. Maartje en ik proberen nu dus zoveel mogelijk op papier te krijgen om de kans dat belangrijke informatie vergeten wordt zoveel mogelijk te elimineren.

Momenteel ben ik de enige vrijwilliger, Celine is vorig weekend vertrokken. Stille, saaie avonden, maar gelukkig word ik veelal gezelschap gehouden door mijn tientallen vrienden als Simon en Garfunkel. Trouwe maatjes hoor, zijn er altijd als ik ze nodig heb

. Langzaamaan ben ik begonnen met mijn spullen uitzoeken; wat gaat er nog mee naar huis, wat mag er weg? Maandag vindt mijn eindbeoordeling plaats, dinsdag ga ik met Maartje naar Kishor. Kishor is een jongen die tot een jaar geleden altijd in Koni gewoond heeft, maar wegens omstandigheden weg moest. Hij woont nu in een ander tehuis 3 uur verderop. Ik ben nog niet eerder in een ander tehuis in India geweest, en ben dan ook heel benieuwd naar wat ik hier ga aantreffen. Daarna nog maar een halve werkweek te gaan... Niet te veel aan denken, vooral genieten! En dat doe ik gelukkig volop.

Vrijdagmiddag ga ik met de trein naar Goa, waar ik dan in de loop van de avond aankom. Ik verblijf een nachtje in een luxe hotel op twee kilometer van het vliegveld. Even proberen te relaxen, want zaterdag begint de ‘echte’ terugreis. Heb zojuist voor de heel-veelste keer een mail gekregen dat mijn vluchttijden zijn aangepast, waardoor ik nu wederom een paar uur kostbare India-tijd heb moeten inleveren, maar zoals het er nu naar uitziet stijg ik om 16.40 toch echt op! Van Goa via Mumbai naar Abu Dhabi, waar ik een overstap van ongeveer 10 uur zal hebben, en dan door naar Schiphol! Hier hoop ik dan om 3 uur 's middags aan te komen.

Nog maar een week, wat een raar idee! Geen tijd om rustig bij te komen overigens, want in de eerste week thuis heb ik drie sollicitatiegesprekken gepland staan, nog een theorietoets voor school, afsluiting van de supervisie, en dan natuurlijk ook nog sociale activiteiten. Ook wel weer een fijn idee, om naast je werkdagen nog een leven te hebben, haha.

Doei! Tot over een week!