Ik geloof dat ik het blijf zeggen bij elke blog die ik schrijf, maar jeetje, wat gaat de tijd hard! Inmiddels ben ik ruim over de helft van mijn verblijf hier, maar het voelt als gister dat ik hierheen ben gekomen.

Terwijl ik dit schrijf (inmiddels al een ruime week geleden, sorry) lig ik in een nachtbus naar een prachtige sterrenhemel te kijken met op mijn ipod Maaike Ouboter met “ik mis je” op. Het perfecte recept voor heimwee. Tientallen gedachten schieten door mijn hoofd, een traan is niet te onderdrukken, maar toch is een blij gevoel aanwezig. Een trots gevoel. Ik ben trots op mezelf. Want ook al mis ik jullie met elk stukje van mijn ziel, ik ben enorm blij dat ik deze keuze gemaakt heb en kan ik geen spijt hebben dat ik hier nu al ruim 2,5 maand verblijf. De ervaringen die ik hier tot nu toe al heb opgedaan zijn overweldigend en enorm indrukwekkend, en dan te bedenken dat ik pas net over de helft ben... Ik ben ontzettend benieuwd wat de komende maanden mij te bieden hebben!

Vorige keer schreef ik dat Neline en ik op vakantie waren geweest en dat Maartje nu voor een week weg zou gaan. Toch enigszins zenuwachtig zijn we aan deze week begonnen, want ineens ben je verantwoordelijk voor 17 kinderen. Deze week is uiteindelijk heel goed verlopen. De kinderen waren lief en omdat wij inmiddels goed meekomen verliep alles soepel. Naar anderhalve week was Maartje er weer, en daar waren we – ondanks de goede week daarvoor – toch wel erg blij mee. Helaas moest Maartje na 1 dag werken wegens omstandigheden onverwachts naar Nederland. Deze keer voor bijna 3 weken. Weer de touwtjes in handen. Voor niemand leuk, maar we hebnben het wel mooi even geflikt – inmiddels is ze weer terug. En eigenlijk is het ontzettend goed gegaan! Officieel is de zomervakantie hier begonnen (april en mei), maar omdat bijna alle kinderen hier woenen merken we daar weinig van en gaat onze school gewoon door. Wel worden sommige kinderen door ouders opgehaald om een aantal weken naar huis te komen, waardoor het momenteel wel rustiger is dan normaal.

Ik krijg steeds beter voor ogen wat ik met welke kinderen wil bereiken. Zo ben ik bezig een soort PECS-communicatieboek te maken. Een manier waarop kinderen die niet spreken kunnen aanduiden wat ze willen door middel van plaatjes. Ik heb nu het gevoel dat van veel kinderen gedacht wordt dat ze weinig kunnen omdat ze niet praten, terwijl ik juist denk dat ze heel veel kunnen. Nu wordt er veel voor hen besloten, maar ik hoop dat ik dat op deze manier wat om kan draaien.

Met 2 anderen probeer ik juist wat meer met zinnen. Ze zijn gewend dat ze alles met 1 of 2 woorden duidelijk kunnen maken. Gewoon korte zinnen : “het gaat goed”, in plaats van “goed”, “mag ik plassen”, in plaats van “plassen”. Tijdens de 1-op-1 gaat het goed, maar in de praktijk wordt de connectie niet snel gemaakt, dus kost alles veel tijd. Maar als ze dan wél een keer met 3 woorden antwoorden, maakt dat het allemaal waard

De afgelopen weken waren onze weekenden erg rustig. Een weekend aan het strand gelegen in Gokarna, inclusief vogelspinnen in de badkamer (geen grap) en ratten over de balken bij het plafond. In Koni waren we eerst bang voor de salamanders in de slaapkamer, maar het doet ons allemaal niks meer. Bizar hoe snel je gewend raakt aan dingen die je je nooit had voor kunnen stellen voor we hier heen kwamen. Verder zijn we nog 2 weekenden alleen dagjes weggeweest naar Mangalore en Udupi. Laatst hebben we een weekend wat gekker gegaan en zijn naar Mysore gegaan, dit is ruim 10 uur met de bus. Hier hebben we Nelines verjaardag goed gevierd door middel van heerlijke cocktails, olifantrijden, door rivieren banjeren, winkelen en massages.

Ik merk aan mezelf dat ik India met de dag een bijzonderder land ga vinden. De contrasten zijn hier zo enorm. De rijksten van het dorp (en die zijn héél rijk) wonen naast hutjes van takken en een zeiltje. Er lijkt niks tussen rijk en arm te zitten, en niks tussen vriendelijk of onvriendelijk. Je bent het een of het ander. In de bus spreekt de een je vriendelijk aan en maakt een gezellig praatje met je, terwijl de ander je aankijkt of je met een dode rat op je hoofd rondloopt (wat gelukkig nog niet gebeurd is, haha).

Afgelopen weekend zijn Neline en ik naar Goa geweest. Heerlijk aan het strand gelegen in Palolem. We verbleven op hetzelfde terrein als ons eerste weekend in India: een hutje op 50 meter van het strand op een prachtige lokatie. Dit weekend was Nelines laatste weekend in India. Inmiddels is ze bezig met haar terugreis en komt ze morgenochtend 7 uur Nederlandse tijd weer in Amsterdam aan. De nieuwe vrijwilliger is inmiddels hier en zal voor 6 weken blijven. Ik ben hier nog 9 weken, dus zal de nieuwe wisseling over 6 weken ook nog meemaken. Ik ben heel benieuwd hoe mijn vrije tijd er hier uit gaan zien zonder Neline. Maar wat ben ik blij dat ze met me mee is gegaan. Een onvergetelijke ervaring die onze vriendschap nog hechter heeft gemaakt. Een ervaring die een nieuwe betekenis geeft aan “samen lachen, samen huilen” en ons nog tientallen ‘inside-jokes’ meer heeft opgeleverd dan we al hadden. Nel, als je dit leest, thanks voor de afgelopen maanden! Held! Geef iedereen thuis een dikke zoen van me