Lieve allemaal,

Eindelijk weer eens een blog van mij. Toen ik in Florida woonde, had ik op een gegeven moment minder de behoefte om blogs te schrijven, en dat merk ik nu ook weer. Het is bijzonder om te merken hoe snel je integreerd in een ander leventje als deze, en hoe snel de behoefte daardoor weg gaat om over elke maaltijd en elk weekend te schrijven. Het voelt voor mij gewoon al zo ‘normaal’ en ‘standaard’, terwijl het dat natuurlijk niet is. Soms erger ik me kapot aan de mentaliteit hier. Want, ook al maken de mensen hier echt lange dagen, gebeurt het niet op wat ik het “Nederlandse-alles-moet-nu-en-snel-mentaliteit” noem. Alles kost veel tijd en moeite om gedaan te krijgen. Voor mij lastig, want als ik iets in mijn hoofd heb moet en zal ik het direct uitvoeren. Dat is hier wat minder aan de orde, maar goed, daar leer ik ook weer van! Als ik iets geleerd heb hier, is het wel flexibel en geduldig zijn. En al wordt mijn geduld hier door sommige kinderen wel eens op de proef gesteld, krijg ik er ook ontzettend veel liefde voor terug. Ik ben hier nu vier maanden, en ik kan eerlijk zeggen dat ik erg gehecht ben geraakt aan de kinderen in het tehuis. Het idee dat ik over 4 weken dan weer naar huis ga, geeft me dan ook een heel dubbel gevoel. Aan de ene kant kan ik niet wachten tot ik iedereen thuis weer zie en vooral kan knuffelen, maar aan de andere kant vind ik het ook moeilijk om dit achter te laten, niet wetende of ik hier ooit weer terug kom. Dat zal de tijd ons wel leren!

Het gaat verder goed. Vorige week ben ik jarig geweest, en ik heb een verjaardag gehad die niet te vergelijken is met welke andere tot nu toe dan ook. De klas was versierd, er werd voor me gezongen en er waren zelf cadeautjes, maar het blijft anders dan anders. Gelukkig heb ik de afgelopen maanden geleerd dat anders helemaal niet slecht hoeft te zijn, en dat was deze dag ook zeker niet. Met de kinderen gaat het overigens ook goed, ze zijn erg lief de laatste weken. Vorige week was het voor mij wel even schrikken toen een van de kinderen een epileptische aanval kreeg en daar niet vanzelf uitkwam. In overleg met Maartje heb ik hem vervolgens Stesolid toegediend en na een kwartier nog een. Uiteindelijk kwam hij bij en daarna is het goed gebleven. Voor zijn doen viel het mee en kan het veel erger, maar voor mij was het de eerste keer dat ik echt heb gehandeld bij een epileptische aanval en het heeft dan ook best wat indruk op me gemaakt. De meeste kinderen die naar huis waren voor de zomervakantie zijn inmiddels terug, de laatste twee verwachten we volgende week terug. Er is ook een nieuw jongetje bij gekomen, hij is hier sinds maandag. Zoals de meeste kinderen in deze streek is hij totaal niet gewend aan buitenlanders, en ik denk niet dat hij snapt dat niet iedereen zijn taal spreekt. Dit zorgt dus wederom voor een leuke barrière. Hij snapt geen Engels, want heeft dit nooit meegekregen uit zijn omgeving. Wel heeft hij de nodige scheldwoorden in het Kannada meegekregen, maar aangezien ik deze niet ken, kan ik hem hier niet op corrigeren. Hij praat heel rustig, dus het zou zomaar kunnen dat hij me aan het uitschelden is, terwijl ik hem alleen maar met een glimlach aankijk. Dat is dan weer het nadeel van een sprekertje er bij hebben. Ach, met hem ook weer een nieuwe uitdaging er bij!

De vorige vrijwilliger is inmiddels weg en is opgevolgd door de volgende. De huidige vrijwilliger is hier al eerder geweest, van september tot februari. In mijn eerste week hier heb ik al met haar gewerkt, waarna ik haar als het ware afloste. Ze kent de kinderen en de structuur dus al, wat fijn is voor zowel de kinderen als de staff. Het jammere is dat ze deze keer maar een maandvisum heeft, dus over twee weken moet ze al weer weg! En voor daarna... Helaas is het niet gelukt een vrijwilliger te scoren voor de periode van halverwege juni tot eind juli. Zodra zij weg gaat, ben ik dus de enige vrijwilliger, en twee weken daarna zal ook ik weggaan. Dat betekent voor het tehuis dat er straks een maand zonder vrijwilligers zal komen, wat helaas betekent dat er minder individuele aandacht is voor de kinderen. Heel jammer, want de kinderen genieten erg van die individuele momenten en het is veel makkelijker de kinderen dan te bereiken, en dus meer aan te leren.

De afgelopen weekenden waren rustig. Ik ben een aantal keer naar het strand gegaan, waarvan een keer met Maartje en een aantal kinderen. Lekker gezwommen met ze in de zee, lekker gegeten en vooral veel gezelligheid. Morgen ga ik ook weer (zonder kinderen dan), voor de laatste keer waarschijnlijk, want over een week of twee begint het regenseizoen en is er niks meer aan op het strand. Nu al is er veel aan het sluiten, maar straks is er helemaal geen hond meer te vinden. Vorig weekend heb ik mezelf getrakteerd op een luxe weekendje in het veel te dure hotel hier vlakbij. Een warme douche, airconditioning en heel lekker eten, in ruil voor een weekend hard huiswerken. Ik had het er graag voor over, huiswerken is nog nooit zo fijn geweest!

Nou goed, met nog vier weken te gaan is het denk ik vooral zaak dat ik nog even flink ga genieten van alles hier! Van de kinderen, de staff, het lekkere eten en de zon, want voor ik het weet ben ik weer in Nederland. Lieve allemaal, geniet nog even van jullie tijd zonder mij, dan geniet ik nog even van mijn tijd hier.

Tot over een maand!