Jeetje, wat gaat de tijd hard. Ik ben alweer bijna twee weken weg! Er is weer een hoop gebeurd sinds de laatste blog. Hoe kan het ook anders, het leven hier is bijzonder. Laat ik beginnen bij het einde van mijn laatste blog.

Zaterdag 7 februari gingen we van Goa met de trein naar Kundapur. Dit zou heel makkelijk zijn. Gewoon een kwaartje kopen en wachten op de trein. Na lang zoeken op het station vonden we de plek waar we kaartjes konden kopen. Dit kopen ging nog redelijk soepel, in hoeverre dat mogelijk is met de Engelse vaardigheden van de lokale mensen. Vervolgens werd de uitdaging groot: op het kaartje stond geen vertrektijd of perron en op de borden was onze trein niet te vinden. Met de hulp van wat mensen kwamen we erachter welk perron we moesten hebben, waarna we vrolijk met al onze veel te zware koffers een veel te hoge trap moesten beklimmen. Voor veel mensen waren wij een leuke bezienswaardigheid. Op deze manier deden wij al onbedoeld aan vrijwilligerswerk voor we op bestemming waren.

Na een uur gewacht te hebben op de trein kwam de derde trein langs sinds wij er zaten. Nog steeds geen idee hebbende of dit de juiste trein was, zijn we – blond dat we zijn – gewoon ingestapt. Na meerdere mensen aangesproken te hebben bleek inderdaad dat we domweg in de juiste trein waren gestapt. Vervolgens moesten we gaan zitten, maar die koffers zaten nog steeds in de weg. Een aantal behulpzame jongens hielp me mijn 30 kilo wegende koffer bijna 2 meter omhoog te tillen naar het bagagerek. Top. Toen was het een kwestie van zitten en wachten. Na 3,5 uur kwamen we aan in Kundapur. Vanaf hier was het nog een klein stukje met de taxi. Uiteindelijk kwamen we rond 7 uur aan in het tehuis. Kinderen kwamen gelijk naar het hek gerend en een grote glimlach kon ik niet onderdrukken: eindelijk, na twee jaar voorbereiden en fantaseren, was ik op de plek waar ik al die tijd had willen zijn. Het hek ging open en we werden warm onthaald door alle lieve kinderen. We kregen een korte rondleiding, en mooi dat het er is! Heel de benedenverdieping is voor de kinderen: 3 grote slaapkamerzaaltjes, 2 leslokalen, een grote binnenplaats, keuken, eetkamer en een enorme tuin met allerlei speelgoed. De bovenverdieping is voor de vrijwilligers: een aantal slaapkamers en een groot dakterras. Neline en ik hebben die avond lekker rustig aan gedaan. Een bordje rijst gegeten, even geskypt met het thuisfront en vroeg naar bed gegaan. De volgende ochtend hadden we om 10 uur met Maartje afgesproken, die ons dan vast uitleg zou geven over het tehuis, de kinderen en de methodieken. Maar, eerst even ontbijten met een bordje rijst. Dit tehuis, maar vooral ook de kinderen, kent zo’n enorme geschiedenis. Het is bijzonder om te zien hoe ver ze zijn gekomen vergeleken met hoe het hier 7,5 jaar geleden was, voor Maartje kwam. Na de lunch – wederom een bordje rijst – kregen we wat methodieken uitgelegd die veel gebruikt worden in de school. Tot een uur of 3 zijn we overspoeld met informatie. ’s Middags hebben we niet veel gedaan, dorpje beetje verkend en wat gekletst met de andere vrijwilliger, die nog een week zou blijven. ’s Avonds, na het nuttigen van een bord rijst, moesten we naar een “functie”, totaal niet wetende wat dit is. Het enige wat we wisten was dat we hier geld zouden gaan ophalen. We zouden hier heengaan met een van de Indiase leiders van het tehuis en een van de kinderen. Na bijna een uur in een taxi kwamen we aan bij de functie: een soort podium met daarvoor tientallen rijen stoeltjes; een mannen en een vrouwen kant. We hadden nog steeds geen idee waar we nou eigenlijk waren, maar goed. Op het podium stond een man in de lokale taal (Kannada) te praten, dus ook hier werden we niet veel wijzer van. Deze man werd soms afgelost door een slechte dans- of zangact. Op een gegeven moment werden er een stuk of 15 man het podium opgeroepen, die hier gingen zitten. Na een hoop gepraat werd de naam van ons tehuis opgeroepen. De vrouw van het tehuis en het meisje dat mee was stonden op en gingen naar voren. Ze kregen een cheque in hun handen gedrukt en gingen het podium weer af. Direct naar de taxi, kregen een half verlepte cornetto in onze handen gedrukt, en weg waren we. Onze eerste functie zat er op. Wat het nou is? Nog steeds geen idee. Het tehuis is in ieder geval 50.000 rupee rijker (ruim 700 euro).

Maandag was het dan zo ver: de eerste echte werkdag. De dagen zijn van 8.30 tot 16.00 uur. De dag ziet er voor mij ongeveer als volgt uit:

8.30: Tandenpoetsen van de kinderen + een 1-op-1-les geven
9.15: Yoga
9.30: Een 1-op-1-les geven
10.15: Wandelen
11.00: Dag opening
11:15: Drie 1-op-1-lessen geven
12.00: Yogales geven (meer soort kringspel)
12.30: Lunchpauze
13.15: Voorbereiden knutselen
13.30: Twee 1-op-1-lessen geven
14.00: Knutselles geven
14.30: Buitenspelen en wandelen
15.00: Dag afsluiting
15.15: Buitenspelen
16.00: Einde dag

Op een dag geven wij dus twee lessen zelf aan de kinderen: yoga en knutselen. Daarnaast geven we meerdere 1-op-1-lessen van een kwartier aan de kinderen. Super leuk om te doen en in vijf maanden tijd kan ik hopelijk vast wat dingen bereiken tijdens die 1-op-1-lessen. Voor nu ben ik voornamelijk bezig het vertrouwen te winnen van de kinderen – alhoewel dat bij de meeste erg snel gaat – en elkaar te leren kennen. Ik heb deze week voornamelijk meegekeken bij de vorige vrijwilliger. Deze vrouw is vrijdag vertrokken, dus vanaf morgen komt het aan op Neline en mijzelf! Spannend, maar ook heel leuk!

Na 3 dagen in het tehuis waren we helemaal klaar met het eten: rijst voor ontbijt, lunch en diner. Maandag zijn we Kundapur ingegaan, het kleine dorpje iets verderop. Hier hebben ze een klein lokaal supermarktje, waar we wat lekkere rijstvervangers hebben gevonden voor het ontbijt en de lunch. Chocopops en kokosnootmelk voor ontbijt, brood met jam en nutella voor de lunch. ’s Avonds dan nog een bordje rijst, maar dat is dan wel te doen

. Ik moet dan ook zeggen dat de eerste kilo’s er al af zijn.

Vrijdag hadden we vrij gekregen van Maartje, zodat we lekker op stap konden gaan. Donderdagmiddag om kwart voor 4 vertrokken we richting Mangalore. Na 2,5 uur buszitten waren we in Mangalore, maar we hadden geen hotel gereserveerd dus dat moesten we ter plekke nog regelen. Van Maartje hadden we de naam van een hotel doorgekregen, dus hier zijn we naartoe gegaan. Helaas bleek dit hotel helemaal vol te zitten, dus gingen we door naar de volgende. Ook deze zat vol, op naar hotel nummer 3. Toen we hier ook afgewezen werden, liepen we als Jozef en Maria door Mangalore, met als verschil dat we niet zwanger zijn en dat niemand een schuurtje meer voor ons vrij had. Bij hotel nummer 4 was het raak, hier hadden ze nog een kamer over! Wel voor de hoofdprijs, maar we waren allang blij dat we iets hadden. Deze avond zou ik gaan skypen met school, maar omdat het internet het in het hotel niet deed, flopte dit totaal.Daarom zijn Neline en ik maar gaan winkelen. Komen we tot onze schrik ineens een grote Spar tegen! Ik geloof dat we hier wel drie kwartier in gelopen hebben, verheerlijkt kijkend naar alle bekende producten.

Zaterdag hebben we ’s ochtends nog wat meer geshopt en zijn we ’s middags met de trein naar Gokarna gegaan: wederom geen kleine afstand, 4 uurtjes zitten is hier niks. Overigens vind het ik het niet eens heel erg; de uitzichten zijn prachtig. India is zo'n ontzettend mooi land dat je niet uitgekeken raakt. En de mensen zijn onwijs vriendelijk. Er gaan zoveel verhalen rond over India, en natuurlijk gebeuren hier gekke dingen, maar er zijn nog veel meer goede mensen. Ik voel me hier totaal niet onveilig en dat gevoel is over het algemeen niet onterecht. Om 7 uur kwamen we in Gokarna aan, waarna we met een riksja naar het strand werden gebracht. Deze riksjarit was wel spannend. Het was donker, we konden niets zien, en de chauffeur was wel érg belangstellend naar ons. Met mijn anti-verkrachtingsfluitje stevig in mijn hand gedrukt hebben we deze rit doorstaan. Hier op het strand zouden we goed kunnen overnachten. Bij het eerste de beste terras dat we tegenkwamen vroegen we om een hotel, en het bleek dat zij die achter het restaurant hadden. Toen we daar waren, bleek dat er nog 1 kamer vrij was: 300 rupee per nacht. Dit komt neer op nog geen €4,50. Top. Douche en wc waren buiten, dus eigenlijk deden we aan kamperen in een kamer

. Moe na een lange dag ploften we ’s avonds uitgeput neer op ons bed. Correctie: we deden een poging tot neerploffen. Deze bedden waren zo keihard dat je letterlijk op de grond had kunnen slapen voor hetzelfde effect. En de kussens? Die konden we niet eens dubbelvouwen. Drama. Verder hebben we zaterdag en zondag bijzonder weinig gedaan. Gezeten op het terras, drankjes gedronken, op het strand gelegen. Zondag begin van de middag weer richting Koni gegaan, waar ik nu lekker op het dakterras zit te typen. Zo nog even skypen met vriendjelief en daarna nog met zus, en dan vol goede moed aan werkweek nummer 2 beginnen! Nog 145 dagen!

Kus!