....een kleine greep op mijn leven hier.

Terwijl ik dit schrijf zit ik al op 16,6% van mijn reis in India! Dinsdag ben ik al een maand weg. Aan de ene kant voelt het als gister, aan de andere kant voelt het als een mensenleven geleden. Het is bizar wat er in een maand kan gebeuren en wat je kan meemaken, en daar is deze maand een goed voorbeeld van. Ik heb in deze maand al zoveel mogen zien en meemaken en dit tripje naar India heeft me nu al zoveel opgeleverd. Het is en blijft moeilijk thuis te moeten missen, maar ik krijg er gelukkig onwijs veel voor terug en ik weet zeker dat ik nooit spijt zal krijgen dat ik deze keus gemaakt heb.

Twee weken geleden had ik net mijn eerste werkweek gehad. Nu we een paar weken verder zijn kan ik zeggen dat ik in het huis mijn draai een beetje begin te vinden nu ik de kinderen beter leer kennen en de routine me eigen maak. Nu ik de meest makkelijke/gebruikte woorden in het Kannada begrijp (1-5, zitten, nee, eten, niet doen, morgen, straks, dagen van de week, etc.) maakt dat de kinderen mij beter begrijpen, wat ik goed merk in de 1-op-1 lessen met de kinderen. Het is raar, dit huis is zo anders dan India. Zo liefdevol en goed. En toch zo geen Nederland. Het is hier geweldig en ik leer onwijs veel, maar het is niet zo dat ik hier over 4 maanden weg ga en kan zeggen dat ik nu weet hoe de zorg in India is. Daarvoor is dit huis veel te westers. Tijdens de 1-op-1 lessen en de groepslessen die ik met Neline geef proberen we wat meer structuur aan te brengen, zodat de kinderen beter weten waar ze aan toe zijn.

Ik zie en leer veel over het leven hier, zowel door verhalen als door mijn eigen opgedane indrukken. Vorig weekend zijn Neline en ik in het huis gebleven. Even een weekendje rust en bijkomen, en voor mij ook vooral een huiswerkweekend, want helaas hoort dat ook bij een buitenlandse stage. Dit weekend daarentegen even wat anders. Donderdagavond zijn we met een nachtbus richting Mysore gegaan voor een weekendje cultuursnuiven. Om 8 uur vertrok de bus, waarna we om 4 uur ’s nachts in Mysore zouden zijn. Geen idee hebbende wat een nachtbus precies is zijn we vol goede moed de bus ingestapt. Twee rijen en een gangpad, maar geen stoelen die veel te dicht op elkaar stonden. Nee, heuze “bedden”. Gordijntjes ervoor en alles, prima te doen. De herrie van de bus en het heen en weer schommelen op een veel te smal bedje zorgde er echter wel voor dat er geen oog werd dichtgedaan. Gelukkig zouden we om 4 uur onze kamer in het hotel zijn om daar de nacht alsnog af te maken. Maar de aankomsttijd van 4 uur liep al snel uit tot 6 uur. Een man in een riksja kon ons wel naar het hotel brengen, zei hij. Het valt me op dat iedereen hier “ja” zegt op je vraag, maar vervolgens geen idee heeft waar diegene ja op zegt. In dit geval had de beste man dus geen idee waar hij heen moest. Na heel veel mensen de weg te vragen, ons geprobeerd te hebben een ander hotel aan te smeren en een uur verder heeft hij ons uiteindelijk toch bij het juiste hotel afgezet, welgeteld 1,5 km bij onze beginplaats vandaan. Uitgeteld zijn we in ons bed neergeplofd waar we heerlijk 2 uurtjes geslapen hebbben, want de hele dag in bed liggen tijdens zo’n weekend is zonde.

We zijn eerst naar Mysore Palace gegaan, een mooi terrein dat 12 tempels huist met prachtige aankleding. De indrukwekkende tempels zijn bekeken en het hele terrein hebben we afgelopen. Ook konden we hier voor 100 rupee (€1,40) een olifant berijden, maar dit hebben we niet gedaan. Dat komt over een paar weken alsnog

. Na Mysore Palace wilden we naar een bepaalde markt die bekend staat om de mooie bloemen, fruit en kleuren poeders, maar de riksjaman had andere plannen. Hij bracht ons naar een andere markt, waar hij tomaten in onze handen duwde en foto’s van ons maakte, hij nam ons mee naar een meubelmakerij waar een vijftal mannen houten meubels maakten en naar een wierrookwinkel, waar we een rondleiding kregen door alle soorten wierrook en aromatherapie. Niet ons plan, maar voor die 50 rupee zijn geld wel waard. Voor dit geld heeft hij ons vervolgens ook nog bij de goede markt afgezet.

In de middag zijn we met een riksja een berg opgegaan, waar we een mooi uitzicht op de stad zouden hebben. Dit viel echter flink tegen, er was niet veel te zien. Na een half uurtje rondgeslenterd te hebben langs de winkeltjes op de berg zijn we weer naar beneden gegaan, waar we ons hebben laten afzetten bij een winkelcentrum. We hebben even goed geshopt en zijn toen een hapje gaan eten onder het genot van een heeeerlijke cocktail. Het was toen zo’n 9 uur en we waren er helemaal klaar mee, dus terug naar het hotel en een héle lange nacht gemaakt.

Zaterdag wilden we het iets rustiger aan doen. We zijn eerst wat gaan winkelen, na te hebben ontbeten bij de KFC. De volgende dag zouden we ’s avonds een bruiloft hebben en dan is het fijn als je wat “lokale” kleren hebt om aan te trekken. Dit was dus ook ons doel voor de winkeljacht

. Ik zal vanavond een foto maken van onze Indiase outfit! ’s Middags besloten we onszelf te verwennen met een pedicure. Een vriendelijke vrouw heeft heerlijk drie kwartier lang mijn voeten gemasseerd en verzorgd en vervolgens m’n nagels gelakt. Achteraf bleek er meer nagellak op mijn tenen te zitten dan op de nagels en ook is ondertussen de helft alweer er af, maar goed. Vijf euro, waar hebben we het over. Zodra Neline en ik naar buiten gingen, trok de lucht dicht en begon het hard te waaien. Het zag er echt heel onheilspellend uit, maar dit mocht de pret niet drukken. We zijn nog even bij de St. Philomena’s Church geweest, een enorme kerk midden in de stad. Van binnen was de kerk wel erg klein, maar wel ontzettend mooi. Eigenlijk best bijzonder om zo’n grote kerk te zien, aangezien er in India maar zo’n klein deel van de bevolking Christelijk is. Zodra we naar buiten stapten begon het te regenen, nee, te hozen. Onze eerste regenbui in India. En eigenlijk best lekker in de hitte .

We hebben de bus genomen naar Brindavan Gardens. We hadden op internet gelezen dat dit een mooie tuin zou zijn met veel mooie planten en fonteinen. Hier wilden we ook gaan dineren, aangezien er ’s avonds een licht- en muziekshow gehouden wordt en dit heel spectaculair zou zijn. Ongeveer een half uurtje met de bus, en dan zouden we er zijn! Dit half uurtje liep – zoals alles in India – flink uit en werd bijna anderhalf uur. Blindelings zijn we langs alle fonteinen en planten gelopen, want we wilden een goed plekje hebben in het restaurant met een mooi uitzicht over de enorme tuinen. Toen we bij het restaurant kwamen was er nog een tafel vrij op het balkon. We zijn hier gaan zitten, cocktailtje erbij, lekker broodje erbij, en wachten maar. De zon gaat hier rond half 7 onder, en zodra het gaat schemeren is het vijf minuten later pikkedonker. Om 7 uur gingen alle lampen aan en de fonteinen lichtten op: echt ontzettend mooi. Rond 8 uur wilden we weer terug naar Mysore, omdat we er zeker van wilden zijn dat we op tijd waren voor de nachtbus terug. Samen met ons nog tientallen mensen die ook naar Mysore wilden. Zodra de bus aan kwam rijden wisten we niet wat ons overkwam: iedereen rende op die bus af, gooide tassen door de ramen op stoelen en gingen als gekken staan duwen en trekken bij de deur. Wij, niet wetende wat er gebeurde, deden vrolijk mee. Toen we eenmaal in de bus waren, waren alle plekken al “bezet” door tassen of mensen. Shit. Dan maar staan. Maar we werden nog steeds alle kanten op geduwd. Allebei met veel te grote, zware tassen op onze rug. Ik had er flink de pest in, dus wat doe je dan? Zielig kijken, rug hollen, buik uitsteken, en liefkozend met een hand over je buik aaien. Binnen 2 minuten stond er iemand voor onze zwangere Linda op. Stiekem schaam ik me er wel voor, maar ik kan er ook heel hard om lachen.

Enfin, na 5 kwartier weer in Mysore, waar we nog een half uurtje op de bus moesten wachten naar Kundapur. Deze kwam netjes om kwart over 10 aan, waar we vervolgens tot half 8 ’s ochtends in hebben gezeten. Nu zijn we weer in het huis. Vanavond gaan Neline en ik met Maartje en een aantal van de kinderen naar een bruiloft van een vrouw die hier een tijd geleden gewerkt heeft en zich vandaag gaat verloven (lees: uitgehuwelijkt wordt). Ben benieuwd, heb wederom geen idee wat ik kan verwachten. We gaan het meemaken! We kijken in ieder geval nergens meer van op. Mannen die naar je toe komen en vragen of ze met je op de foto mogen, koeien die midden in de stad lopen, apen in je achtertuin, het hoort er allemaal bij. Laatst zaten we in de trein en begon de man tegen over mij een gesprek met me, en zodra ik antwoord gaf draaide de hele coupé zich om en kwam om me heen staan. Soms voel ik me net een kermisattractie, maar over het algemeen kan ik er wel om lachen. Ik mis Nederland en m’n geweldige leventje daar, maar ben nog lang niet uitgekeken op het leven hier in India. Nog 131 dagen!

Liefs!

(P.S. Bedankt voor alle lieve berichtjes en reacties, het doet me goed om van jullie te horen!)