Soms heb je van die dromen die je dag en nacht bezighouden. En dan heb ik het niet over dromen die in je slaap gebeuren, maar dromen naar iets wat je graag wilt. India is voor mij zo’n droom geweest, vier jaar lang. Ik weet niet precies meer wanneer ik begon te dromen over India. Wel weet ik nog dat ik een keer naar een informatiebijeenkomst van Travel Active ging om informatie te verkrijgen voor m’n jaar Amerika, en dat ze zeiden dat het ook in India kon. Ik dacht toen “Wauw, dat is ook best gaaf! Een goede tweede optie!”. De aantekening heb ik nog in een schriftje in mijn Amerika-doos. Ik was toen 16, ruim 4,5 jaar geleden. Terwijl ik in Amerika woonde heb ik een keer een bestand gedownload met informatie met betrekking tot het verkrijgen van een visum voor India (vraag me niet waarom, ik zou het niet weten). Maar zodra ik begon aan de opleiding SPH begon de droom meer contouren te krijgen. Ja, in mijn derde jaar, een stage. In India. In de zomervakantie voor ik naar het tweede jaar ging, begon mijn zoektocht op internet. Een zoektocht van welgeteld 5 minuten. Na één hit kwam ik op de website van Commundo, via hen kwam ik bij het project in Koni. En ineens klopte alles: dit was hét. Dit was de droom waar ik al jaren mee bezig was, zonder te weten dat dít mijn droom zou zijn.

Vanaf dat moment was er geen ja, nee of misschien meer. Ik moest en zou gaan, koste wat kost. Een plan B was er niet, want dit was waar ik mijn zinnen op had gezet. Anderhalf jaar geknokt om hier heen te kunnen. School moest overtuigd worden, evenals Commundo en niet te vergeten de ambassade. Gelukkig had het thuisfront door dat me tegenhouden niet zou werken, want, koppig als ik ben, doe ik het toch wel. En dan het financiële plaatje nog. De euforie was dan ook groot toen bleek dat het door zou gaan, 2 weken voor vertrek. En nu, 4 jaar na de eerste plannen en 5 maanden na de eerste stappen in India, is het klaar. Mijn avontuur is voorbij. Mijn avontuur die ik in eerste instantie alleen aanging, en uiteindelijk eindigde met 19 fantastische kinderen en een heel team medewerkers.

Ik weet nog zó goed, mijn eerste indruk van India: Toen ik op 4 februari in Abu Dhabi het vliegtuig naar Mumbai nam, waren Neline en ik de enige blanken. Alle anderen waren Indiërs. Iedereen keek ons aan. Shit, wil ik dit wel? Kan ik nog terug? Is dit wel een wijs besluit geweest? Kan ik hier aan wennen? Tranen sprongen in m’n ogen. Ik ga dit echt doen... Moed verzameld en toch maar gaan zitten, want teruggaan is toch ook geen optie, na de ellenlange weg die ik al had afgelegd naar dit moment toe.

Terwijl ik dit schrijf zit ik weer in de Verenigde Arabische Emiraten. Ik ben op weg naar huis. Ik heb Koni achter me moeten laten – voor nu in ieder geval. Mijn eindbeoordeling heeft plaatsgevonden (met een killer van een cijfer!), al mijn huiswerkopdrachten zijn af en ingeleverd, het afscheid is genomen, de koffer ingepakt; grotendeels gevuld met geen-plek-in-beslag-nemende herinneringen, die ik voor de rest van mijn leven zal koesteren – maar waarom is die koffer dan toch zo zwaar haha

Ik denk dat ik van tevoren niet kon inschatten wat mijn aanwezigheid voor de kinderen kon betekenen. Dat ik geen grootse dingen kon verrichten, dat besefte ik me wel, maar ik wist niet goed of dat kleinschaliger wel haalbaar is. Nu, vijf maanden later, kan ik zeggen dat mijn aanwezigheid een toevoeging is geweest en dat ik de kinderen in ieder geval íets heb meegebracht, al is het maar iets kleins. En ik denk dat ik daar trots op mag zijn! Toch blijft het lastig het achter te laten, de kinderen vertrouwen me nu echt, en pats boem, daar ga ik. Wordt hen weer een ‘stabiele’ factor weggenomen. Gelukkig kan ik nu naar huis gaan, wetende dat de kinderen nog steeds een goed en liefdevol thuis hebben. Wat dat betreft ben ik blij dat ik niet in dezelfde positie sta als Maartje ooit, die hier net als mij voor enkele maanden heen kwam, maar vanwege de slechte omstandigheden hier 8 jaar later nog steeds is. Wat een bijzonder mens. Haar liefde voor de kinderen is voor mij een enorme inspiratie geweest. Ze zet alles op alles om de kinderen hogerop te krijgen, een mentaliteit die zo tegen India in gaat. De kinderen gaan toch niks bereiken, dus waarom zou je er zoveel tijd, geld en moeite in stoppen? En dan 8 jaar lang totaal tegen de visie van een land je eigen tehuis runnen, ik moet er niet aan denken... Het is voor mij een grote eer geweest om hier een deel van uit te mogen maken.

Ik ga het missen. Sterker nog, ik mis het nu al. De lieve kinderen, de blije gezichten wanneer je beneden komt, de spontane knuffels, hoe Vino elke ochtend bij het tandenpoetsen vertelde dat ik er mooi uitzag, de fijne 1-op-1 lessen met de kinderen. Het fungeren als lerares, moeder en vriendin en de balans hiertussen. De fijne samenwerking met de staff van Manasa Jyothi. De vriendelijke fruitman waar ik altijd twee gratis bananen kreeg wanneer ik appels kocht. De bussen die hier als Kwibussen rondrijden, compleet met flikkerende lichten en harde muziek. De laag overvliegende pauwen waar ik keer op keer van schrik. De adembenemende landschappen waar rivieren, bergen en platteland elkaar feilloos en nauw opvolgen. Het lekkere eten. Zelfs mijn koude douche na een warme werkdag. En, nooit gedacht dat ik dit zou zeggen, de onrust 24/7. In Koni is geen seconde stilte. ’s Avonds galmt de Indische muziek door de hal, ’s nachts hoor je alle insecten buiten, de trommels van een ceremonie verderop, hard vechtende en blaffende honden. Hoe raar zal het zijn als ik straks weer in alle stilte in mijn eigen kamertje zit (de cobra’s, schorpioenen en spinnen zo groot als mijn hand ga ik overigens niet missen. En het feit dat er geen wc-papier in de wc mag ook niet).

Terugkijkend op deze stage kan ik niet anders dan tevreden zijn. Nooit had ik gedacht dat ik zoveel kon bereiken in zo’n korte tijd, voor zowel anderen als mijzelf. De afgelopen vijf maanden hebben me zoveel meer opgeleverd dan die paar studiepunten voor school. Ik ben niet alleen gegroeid als hulpverlener, maar ook als persoon. Was het alle moeilijkheden waard? Ja. Honderd procent. Zou ik het weer doen? Zonder twijfel. Elke gelaten traan, alle achtergelaten fascetten van mijn leven in Nederland, het was het allemaal waard. Maartje, alle credits aan jou: bedankt dat ik deel van Koni heb mogen uitmaken. Zonder jou en je fantastische school zou ik niet zijn wie ik nu ben.

Voor nu: Vaarwel en tot de volgende keer Koni, en goed je weer te zien Nederland.