Een droom
Soms heb je van die dromen die je dag en nacht bezighouden. En dan heb ik het niet over dromen die in je slaap gebeuren, maar dromen naar iets wat je graag wilt. India is voor mij zo’n droom geweest, vier jaar lang. Ik weet niet precies meer wanneer ik begon te dromen over India. Wel weet ik nog dat ik een keer naar een informatiebijeenkomst van Travel Active ging om informatie te verkrijgen voor m’n jaar Amerika, en dat ze zeiden dat het ook in India kon. Ik dacht toen “Wauw, dat is ook best gaaf! Een goede tweede optie!”. De aantekening heb ik nog in een schriftje in mijn Amerika-doos. Ik was toen 16, ruim 4,5 jaar geleden. Terwijl ik in Amerika woonde heb ik een keer een bestand gedownload met informatie met betrekking tot het verkrijgen van een visum voor India (vraag me niet waarom, ik zou het niet weten). Maar zodra ik begon aan de opleiding SPH begon de droom meer contouren te krijgen. Ja, in mijn derde jaar, een stage. In India. In de zomervakantie voor ik naar het tweede jaar ging, begon mijn zoektocht op internet. Een zoektocht van welgeteld 5 minuten. Na één hit kwam ik op de website van Commundo, via hen kwam ik bij het project in Koni. En ineens klopte alles: dit was hét. Dit was de droom waar ik al jaren mee bezig was, zonder te weten dat dít mijn droom zou zijn.
Vanaf dat moment was er geen ja, nee of misschien meer. Ik moest en zou gaan, koste wat kost. Een plan B was er niet, want dit was waar ik mijn zinnen op had gezet. Anderhalf jaar geknokt om hier heen te kunnen. School moest overtuigd worden, evenals Commundo en niet te vergeten de ambassade. Gelukkig had het thuisfront door dat me tegenhouden niet zou werken, want, koppig als ik ben, doe ik het toch wel. En dan het financiële plaatje nog. De euforie was dan ook groot toen bleek dat het door zou gaan, 2 weken voor vertrek. En nu, 4 jaar na de eerste plannen en 5 maanden na de eerste stappen in India, is het klaar. Mijn avontuur is voorbij. Mijn avontuur die ik in eerste instantie alleen aanging, en uiteindelijk eindigde met 19 fantastische kinderen en een heel team medewerkers.
Ik weet nog zó goed, mijn eerste indruk van India: Toen ik op 4 februari in Abu Dhabi het vliegtuig naar Mumbai nam, waren Neline en ik de enige blanken. Alle anderen waren Indiërs. Iedereen keek ons aan. Shit, wil ik dit wel? Kan ik nog terug? Is dit wel een wijs besluit geweest? Kan ik hier aan wennen? Tranen sprongen in m’n ogen. Ik ga dit echt doen... Moed verzameld en toch maar gaan zitten, want teruggaan is toch ook geen optie, na de ellenlange weg die ik al had afgelegd naar dit moment toe.
Terwijl ik dit schrijf zit ik weer in de Verenigde Arabische Emiraten. Ik ben op weg naar huis. Ik heb Koni achter me moeten laten – voor nu in ieder geval. Mijn eindbeoordeling heeft plaatsgevonden (met een killer van een cijfer!), al mijn huiswerkopdrachten zijn af en ingeleverd, het afscheid is genomen, de koffer ingepakt; grotendeels gevuld met geen-plek-in-beslag-nemende herinneringen, die ik voor de rest van mijn leven zal koesteren – maar waarom is die koffer dan toch zo zwaar haha
Ik denk dat ik van tevoren niet kon inschatten wat mijn aanwezigheid voor de kinderen kon betekenen. Dat ik geen grootse dingen kon verrichten, dat besefte ik me wel, maar ik wist niet goed of dat kleinschaliger wel haalbaar is. Nu, vijf maanden later, kan ik zeggen dat mijn aanwezigheid een toevoeging is geweest en dat ik de kinderen in ieder geval íets heb meegebracht, al is het maar iets kleins. En ik denk dat ik daar trots op mag zijn! Toch blijft het lastig het achter te laten, de kinderen vertrouwen me nu echt, en pats boem, daar ga ik. Wordt hen weer een ‘stabiele’ factor weggenomen. Gelukkig kan ik nu naar huis gaan, wetende dat de kinderen nog steeds een goed en liefdevol thuis hebben. Wat dat betreft ben ik blij dat ik niet in dezelfde positie sta als Maartje ooit, die hier net als mij voor enkele maanden heen kwam, maar vanwege de slechte omstandigheden hier 8 jaar later nog steeds is. Wat een bijzonder mens. Haar liefde voor de kinderen is voor mij een enorme inspiratie geweest. Ze zet alles op alles om de kinderen hogerop te krijgen, een mentaliteit die zo tegen India in gaat. De kinderen gaan toch niks bereiken, dus waarom zou je er zoveel tijd, geld en moeite in stoppen? En dan 8 jaar lang totaal tegen de visie van een land je eigen tehuis runnen, ik moet er niet aan denken... Het is voor mij een grote eer geweest om hier een deel van uit te mogen maken.
Ik ga het missen. Sterker nog, ik mis het nu al. De lieve kinderen, de blije gezichten wanneer je beneden komt, de spontane knuffels, hoe Vino elke ochtend bij het tandenpoetsen vertelde dat ik er mooi uitzag, de fijne 1-op-1 lessen met de kinderen. Het fungeren als lerares, moeder en vriendin en de balans hiertussen. De fijne samenwerking met de staff van Manasa Jyothi. De vriendelijke fruitman waar ik altijd twee gratis bananen kreeg wanneer ik appels kocht. De bussen die hier als Kwibussen rondrijden, compleet met flikkerende lichten en harde muziek. De laag overvliegende pauwen waar ik keer op keer van schrik. De adembenemende landschappen waar rivieren, bergen en platteland elkaar feilloos en nauw opvolgen. Het lekkere eten. Zelfs mijn koude douche na een warme werkdag. En, nooit gedacht dat ik dit zou zeggen, de onrust 24/7. In Koni is geen seconde stilte. ’s Avonds galmt de Indische muziek door de hal, ’s nachts hoor je alle insecten buiten, de trommels van een ceremonie verderop, hard vechtende en blaffende honden. Hoe raar zal het zijn als ik straks weer in alle stilte in mijn eigen kamertje zit (de cobra’s, schorpioenen en spinnen zo groot als mijn hand ga ik overigens niet missen. En het feit dat er geen wc-papier in de wc mag ook niet).
Terugkijkend op deze stage kan ik niet anders dan tevreden zijn. Nooit had ik gedacht dat ik zoveel kon bereiken in zo’n korte tijd, voor zowel anderen als mijzelf. De afgelopen vijf maanden hebben me zoveel meer opgeleverd dan die paar studiepunten voor school. Ik ben niet alleen gegroeid als hulpverlener, maar ook als persoon. Was het alle moeilijkheden waard? Ja. Honderd procent. Zou ik het weer doen? Zonder twijfel. Elke gelaten traan, alle achtergelaten fascetten van mijn leven in Nederland, het was het allemaal waard. Maartje, alle credits aan jou: bedankt dat ik deel van Koni heb mogen uitmaken. Zonder jou en je fantastische school zou ik niet zijn wie ik nu ben.
Voor nu: Vaarwel en tot de volgende keer Koni, en goed je weer te zien Nederland.
One week left!
Ineens schrik ik op: shit, nog maar één week te gaan! En ik bedenk me dat ik eigenlijk toch nog wel veel wilde vertellen op m'n blog.. Dus, snel weer even geschreven, zodat ik volgende week nog één laatste blog kan schrijven over India.
Wederom is er weinig stilgezeten. Vlak na mijn vorige blog ben ik met Celine, de andere vrijwilliger, nog een laatste keer naar het strand gegaan. Nog even volop genoten van de zon en het lekkere weer, want inmiddels is het regenseizoen begonnen en mogen we blij zijn met een paar waterige zonnestraaltjes door de wolken heen. Ineens heb ik ’s nachts behoefte aan een laken over mijn blote armen en benen heen, de ventilator staat niet meer aan. Van te voren leek het me allemaal wel lekker, die regen, een welkome afkoeling - ondanks de verhalen van Maartje. Jongens, vergeet alles wat ik zojuist gezegd heb. Ik herhaal, vergeet alles. De regen is een drama. We kunnen niks. De kinderen zitten binnen, maar verlangen naar buiten zoals ze in Nederland naar Sinterklaas verlangen. Met de deur dicht komt het door het door de kiertjes tussen deur en deurpost heen, waardoor de vloeren nat zijn. Het lekt op veel plekken. De muren worden vochtig en alles valt van de muren naar beneden. En het is pas een week of twee geleden begonnen! Ik ben dan wel met een week weg, maar het regenseizoen duurt tot en met september. Echt afzien voor het tehuis dus.
In een ander weekend ben ik naar Mangalore gegaan, om een dag lang flink te shoppen. Goed gelukt, al zeg ik het zelf. Met een koffer met compleet andere kleren als de heenreis kom ik straks naar huis. Zo grappig om te zien dat je hier in de stad een paar uur vandaan hele normale, westerse kleding kan kopen, maar dat je hier in Kundapur daar niemand in ziet lopen. Hier lopen vrouwen gewoon in traditionele sari’s rond (ik heb er zelf ook eentje gekocht als souvenirtje voor mezelf, hihi).
Afgelopen weekend ben ik nog een keer in luxe ondergedompeld aan het huiswerken geslagen in het dure hotel vlakbij. Niet geheel zonder resultaat: alle opdrachten zijn inmiddels af en ingeleverd. Een flinke kluif, maar dat terzijde. Hopen op voldoendes!
Dit weekend heb ik besloten niet echt weg te gaan. Ik ben vandaag even naar Udupi gegaan, voornamelijk om er wel even tussenuit te zijn, even genieten van de winkels en het eten, maar toch niet al te lang weg zijn uit Koni. Ik moet hier nog een hoop doen; mijn spullen moeten worden ingepakt, alles hier moet worden schoongemaakt, van de kinderen moet nog even genoten worden.
Tussen deze ‘drukke’ weekenden in, waren natuurlijk ook nog de volle werkweken. Overdag zijn we natuurlijk nog altijd druk in de weer met lesgeven, ’s avonds ben ik bezig een goede overdracht te verzorgen voor volgende vrijwilligers. Deze komen begin juli, wanneer er niemand is om ze in te werken op het Indische personeel na. Maartje en ik proberen nu dus zoveel mogelijk op papier te krijgen om de kans dat belangrijke informatie vergeten wordt zoveel mogelijk te elimineren.
Momenteel ben ik de enige vrijwilliger, Celine is vorig weekend vertrokken. Stille, saaie avonden, maar gelukkig word ik veelal gezelschap gehouden door mijn tientallen vrienden als Simon en Garfunkel. Trouwe maatjes hoor, zijn er altijd als ik ze nodig heb
Vrijdagmiddag ga ik met de trein naar Goa, waar ik dan in de loop van de avond aankom. Ik verblijf een nachtje in een luxe hotel op twee kilometer van het vliegveld. Even proberen te relaxen, want zaterdag begint de ‘echte’ terugreis. Heb zojuist voor de heel-veelste keer een mail gekregen dat mijn vluchttijden zijn aangepast, waardoor ik nu wederom een paar uur kostbare India-tijd heb moeten inleveren, maar zoals het er nu naar uitziet stijg ik om 16.40 toch echt op! Van Goa via Mumbai naar Abu Dhabi, waar ik een overstap van ongeveer 10 uur zal hebben, en dan door naar Schiphol! Hier hoop ik dan om 3 uur 's middags aan te komen.
Nog maar een week, wat een raar idee! Geen tijd om rustig bij te komen overigens, want in de eerste week thuis heb ik drie sollicitatiegesprekken gepland staan, nog een theorietoets voor school, afsluiting van de supervisie, en dan natuurlijk ook nog sociale activiteiten. Ook wel weer een fijn idee, om naast je werkdagen nog een leven te hebben, haha.
Doei! Tot over een week!
Laatste maand
Lieve allemaal,
Eindelijk weer eens een blog van mij. Toen ik in Florida woonde, had ik op een gegeven moment minder de behoefte om blogs te schrijven, en dat merk ik nu ook weer. Het is bijzonder om te merken hoe snel je integreerd in een ander leventje als deze, en hoe snel de behoefte daardoor weg gaat om over elke maaltijd en elk weekend te schrijven. Het voelt voor mij gewoon al zo ‘normaal’ en ‘standaard’, terwijl het dat natuurlijk niet is. Soms erger ik me kapot aan de mentaliteit hier. Want, ook al maken de mensen hier echt lange dagen, gebeurt het niet op wat ik het “Nederlandse-alles-moet-nu-en-snel-mentaliteit” noem. Alles kost veel tijd en moeite om gedaan te krijgen. Voor mij lastig, want als ik iets in mijn hoofd heb moet en zal ik het direct uitvoeren. Dat is hier wat minder aan de orde, maar goed, daar leer ik ook weer van! Als ik iets geleerd heb hier, is het wel flexibel en geduldig zijn. En al wordt mijn geduld hier door sommige kinderen wel eens op de proef gesteld, krijg ik er ook ontzettend veel liefde voor terug. Ik ben hier nu vier maanden, en ik kan eerlijk zeggen dat ik erg gehecht ben geraakt aan de kinderen in het tehuis. Het idee dat ik over 4 weken dan weer naar huis ga, geeft me dan ook een heel dubbel gevoel. Aan de ene kant kan ik niet wachten tot ik iedereen thuis weer zie en vooral kan knuffelen, maar aan de andere kant vind ik het ook moeilijk om dit achter te laten, niet wetende of ik hier ooit weer terug kom. Dat zal de tijd ons wel leren!
Het gaat verder goed. Vorige week ben ik jarig geweest, en ik heb een verjaardag gehad die niet te vergelijken is met welke andere tot nu toe dan ook. De klas was versierd, er werd voor me gezongen en er waren zelf cadeautjes, maar het blijft anders dan anders. Gelukkig heb ik de afgelopen maanden geleerd dat anders helemaal niet slecht hoeft te zijn, en dat was deze dag ook zeker niet. Met de kinderen gaat het overigens ook goed, ze zijn erg lief de laatste weken. Vorige week was het voor mij wel even schrikken toen een van de kinderen een epileptische aanval kreeg en daar niet vanzelf uitkwam. In overleg met Maartje heb ik hem vervolgens Stesolid toegediend en na een kwartier nog een. Uiteindelijk kwam hij bij en daarna is het goed gebleven. Voor zijn doen viel het mee en kan het veel erger, maar voor mij was het de eerste keer dat ik echt heb gehandeld bij een epileptische aanval en het heeft dan ook best wat indruk op me gemaakt. De meeste kinderen die naar huis waren voor de zomervakantie zijn inmiddels terug, de laatste twee verwachten we volgende week terug. Er is ook een nieuw jongetje bij gekomen, hij is hier sinds maandag. Zoals de meeste kinderen in deze streek is hij totaal niet gewend aan buitenlanders, en ik denk niet dat hij snapt dat niet iedereen zijn taal spreekt. Dit zorgt dus wederom voor een leuke barrière. Hij snapt geen Engels, want heeft dit nooit meegekregen uit zijn omgeving. Wel heeft hij de nodige scheldwoorden in het Kannada meegekregen, maar aangezien ik deze niet ken, kan ik hem hier niet op corrigeren. Hij praat heel rustig, dus het zou zomaar kunnen dat hij me aan het uitschelden is, terwijl ik hem alleen maar met een glimlach aankijk. Dat is dan weer het nadeel van een sprekertje er bij hebben. Ach, met hem ook weer een nieuwe uitdaging er bij!
De vorige vrijwilliger is inmiddels weg en is opgevolgd door de volgende. De huidige vrijwilliger is hier al eerder geweest, van september tot februari. In mijn eerste week hier heb ik al met haar gewerkt, waarna ik haar als het ware afloste. Ze kent de kinderen en de structuur dus al, wat fijn is voor zowel de kinderen als de staff. Het jammere is dat ze deze keer maar een maandvisum heeft, dus over twee weken moet ze al weer weg! En voor daarna... Helaas is het niet gelukt een vrijwilliger te scoren voor de periode van halverwege juni tot eind juli. Zodra zij weg gaat, ben ik dus de enige vrijwilliger, en twee weken daarna zal ook ik weggaan. Dat betekent voor het tehuis dat er straks een maand zonder vrijwilligers zal komen, wat helaas betekent dat er minder individuele aandacht is voor de kinderen. Heel jammer, want de kinderen genieten erg van die individuele momenten en het is veel makkelijker de kinderen dan te bereiken, en dus meer aan te leren.
De afgelopen weekenden waren rustig. Ik ben een aantal keer naar het strand gegaan, waarvan een keer met Maartje en een aantal kinderen. Lekker gezwommen met ze in de zee, lekker gegeten en vooral veel gezelligheid. Morgen ga ik ook weer (zonder kinderen dan), voor de laatste keer waarschijnlijk, want over een week of twee begint het regenseizoen en is er niks meer aan op het strand. Nu al is er veel aan het sluiten, maar straks is er helemaal geen hond meer te vinden. Vorig weekend heb ik mezelf getrakteerd op een luxe weekendje in het veel te dure hotel hier vlakbij. Een warme douche, airconditioning en heel lekker eten, in ruil voor een weekend hard huiswerken. Ik had het er graag voor over, huiswerken is nog nooit zo fijn geweest!
Nou goed, met nog vier weken te gaan is het denk ik vooral zaak dat ik nog even flink ga genieten van alles hier! Van de kinderen, de staff, het lekkere eten en de zon, want voor ik het weet ben ik weer in Nederland. Lieve allemaal, geniet nog even van jullie tijd zonder mij, dan geniet ik nog even van mijn tijd hier.
Tot over een maand!
Over de helft!
Ik geloof dat ik het blijf zeggen bij elke blog die ik schrijf, maar jeetje, wat gaat de tijd hard! Inmiddels ben ik ruim over de helft van mijn verblijf hier, maar het voelt als gister dat ik hierheen ben gekomen.
Terwijl ik dit schrijf (inmiddels al een ruime week geleden, sorry) lig ik in een nachtbus naar een prachtige sterrenhemel te kijken met op mijn ipod Maaike Ouboter met “ik mis je” op. Het perfecte recept voor heimwee. Tientallen gedachten schieten door mijn hoofd, een traan is niet te onderdrukken, maar toch is een blij gevoel aanwezig. Een trots gevoel. Ik ben trots op mezelf. Want ook al mis ik jullie met elk stukje van mijn ziel, ik ben enorm blij dat ik deze keuze gemaakt heb en kan ik geen spijt hebben dat ik hier nu al ruim 2,5 maand verblijf. De ervaringen die ik hier tot nu toe al heb opgedaan zijn overweldigend en enorm indrukwekkend, en dan te bedenken dat ik pas net over de helft ben... Ik ben ontzettend benieuwd wat de komende maanden mij te bieden hebben!
Vorige keer schreef ik dat Neline en ik op vakantie waren geweest en dat Maartje nu voor een week weg zou gaan. Toch enigszins zenuwachtig zijn we aan deze week begonnen, want ineens ben je verantwoordelijk voor 17 kinderen. Deze week is uiteindelijk heel goed verlopen. De kinderen waren lief en omdat wij inmiddels goed meekomen verliep alles soepel. Naar anderhalve week was Maartje er weer, en daar waren we – ondanks de goede week daarvoor – toch wel erg blij mee. Helaas moest Maartje na 1 dag werken wegens omstandigheden onverwachts naar Nederland. Deze keer voor bijna 3 weken. Weer de touwtjes in handen. Voor niemand leuk, maar we hebnben het wel mooi even geflikt – inmiddels is ze weer terug. En eigenlijk is het ontzettend goed gegaan! Officieel is de zomervakantie hier begonnen (april en mei), maar omdat bijna alle kinderen hier woenen merken we daar weinig van en gaat onze school gewoon door. Wel worden sommige kinderen door ouders opgehaald om een aantal weken naar huis te komen, waardoor het momenteel wel rustiger is dan normaal.
Ik krijg steeds beter voor ogen wat ik met welke kinderen wil bereiken. Zo ben ik bezig een soort PECS-communicatieboek te maken. Een manier waarop kinderen die niet spreken kunnen aanduiden wat ze willen door middel van plaatjes. Ik heb nu het gevoel dat van veel kinderen gedacht wordt dat ze weinig kunnen omdat ze niet praten, terwijl ik juist denk dat ze heel veel kunnen. Nu wordt er veel voor hen besloten, maar ik hoop dat ik dat op deze manier wat om kan draaien.
Met 2 anderen probeer ik juist wat meer met zinnen. Ze zijn gewend dat ze alles met 1 of 2 woorden duidelijk kunnen maken. Gewoon korte zinnen : “het gaat goed”, in plaats van “goed”, “mag ik plassen”, in plaats van “plassen”. Tijdens de 1-op-1 gaat het goed, maar in de praktijk wordt de connectie niet snel gemaakt, dus kost alles veel tijd. Maar als ze dan wél een keer met 3 woorden antwoorden, maakt dat het allemaal waard
De afgelopen weken waren onze weekenden erg rustig. Een weekend aan het strand gelegen in Gokarna, inclusief vogelspinnen in de badkamer (geen grap) en ratten over de balken bij het plafond. In Koni waren we eerst bang voor de salamanders in de slaapkamer, maar het doet ons allemaal niks meer. Bizar hoe snel je gewend raakt aan dingen die je je nooit had voor kunnen stellen voor we hier heen kwamen. Verder zijn we nog 2 weekenden alleen dagjes weggeweest naar Mangalore en Udupi. Laatst hebben we een weekend wat gekker gegaan en zijn naar Mysore gegaan, dit is ruim 10 uur met de bus. Hier hebben we Nelines verjaardag goed gevierd door middel van heerlijke cocktails, olifantrijden, door rivieren banjeren, winkelen en massages.
Ik merk aan mezelf dat ik India met de dag een bijzonderder land ga vinden. De contrasten zijn hier zo enorm. De rijksten van het dorp (en die zijn héél rijk) wonen naast hutjes van takken en een zeiltje. Er lijkt niks tussen rijk en arm te zitten, en niks tussen vriendelijk of onvriendelijk. Je bent het een of het ander. In de bus spreekt de een je vriendelijk aan en maakt een gezellig praatje met je, terwijl de ander je aankijkt of je met een dode rat op je hoofd rondloopt (wat gelukkig nog niet gebeurd is, haha).
Afgelopen weekend zijn Neline en ik naar Goa geweest. Heerlijk aan het strand gelegen in Palolem. We verbleven op hetzelfde terrein als ons eerste weekend in India: een hutje op 50 meter van het strand op een prachtige lokatie. Dit weekend was Nelines laatste weekend in India. Inmiddels is ze bezig met haar terugreis en komt ze morgenochtend 7 uur Nederlandse tijd weer in Amsterdam aan. De nieuwe vrijwilliger is inmiddels hier en zal voor 6 weken blijven. Ik ben hier nog 9 weken, dus zal de nieuwe wisseling over 6 weken ook nog meemaken. Ik ben heel benieuwd hoe mijn vrije tijd er hier uit gaan zien zonder Neline. Maar wat ben ik blij dat ze met me mee is gegaan. Een onvergetelijke ervaring die onze vriendschap nog hechter heeft gemaakt. Een ervaring die een nieuwe betekenis geeft aan “samen lachen, samen huilen” en ons nog tientallen ‘inside-jokes’ meer heeft opgeleverd dan we al hadden. Nel, als je dit leest, thanks voor de afgelopen maanden! Held! Geef iedereen thuis een dikke zoen van me
Een typische werkdag
Op veler verzoek (lees: zus) een blog puur over mijn werkzaamheden. Vrij vlug na mijn vorige blog, maar over een paar dagen heb ik een weekje vakantie dus over anderhalve week zit er al weer een blog aan te komen, en wilde hem toch deze maand nog uploaden
Om 7.30 uur gaat de wekker, maar meestal ben ik al wakker. Ja, ik word wakker voor de wekker mij wekt. Ik weet zelf ook niet hoe het kan, misschien heeft het te maken met het feit dat ik elke avond voor 12 uur slaap. Ik weet niet wat me overkomt, men noemt dit ook wel “een ritme”. Het woord alleen geeft me al rillingen, word ik al zo oud?
Tot 8.30 uur heb ik tijd voor mijzelf. Facebook bijwerken, make-uppie op m’n gezicht kwakken, chocopops met kokosnootmelk (bah) naar binnen werken, en dan naar beneden. Meestal zijn de kinderen dan ook net klaar met ontbijten. Ik zorg dat in de hal alle stoelen klaar staan en de picto’s voor het eerste uur uitgezocht staan. De kinderen gaan zitten, één voor één worden alle tanden gepoetst. Terwijl Neline verder gaat met tanden poetsen, neem ik een van de kinderen apart voor 1-op-1 les. Dit jongetje heeft geen beperking. Zijn moeder werkt als helpervrouw hier in het huis, en daardoor woont hij er ook. Overdag gaat hij gewoon naar school, maar ik geef hem wel begeleiding. Met hem heb ik niet heel duidelijk een doel waar ik naar toe werk. Ik speel een educatief spelletje (memory o.i.d.) of maak wat werkbladen. Binnenkort wil ik ook een beetje gaan rekenen met hem. Rond 9.15 uur worden alle kinderen in de grote hal verwacht voor een yoga-sessie met de teachers. Tijdens de yoga geef ik een jongetje 1-op-1 les. Dit jongetje is een jaar of 8. Door een zware epileptische aanval “vergeet” hij de rechterkant van zijn lichaam. Heftig, maar hier werk ik met hem niet aan. Neline is van de lichamelijke kant, ik van de cognitieve. Alhoewel, met dit jongetje ben ik momenteel hard bezig het besef van zijn vingers te stimuleren. Hij spreekt slecht en hij heeft moeite met gebaren, omdat hij zijn handen niet goed genoeg onder controle heeft. Ik heb een klein vingerkeyboardje gekocht zodat hij kan oefenen zijn vingers individueel te gebruiken. Dit lijkt zijn vruchten al af te werpen: hij kan nu bewust zijn wijsvinger opsteken en bewegen (dit deed hij voorheen ook al, maar dan onbewust). Volgende stap: de middelvinger. Ja, ik leer een kind zijn middelvinger naar mij op te steken.
Na de yoga worden alle kinderen verspreidt over het terrein waar ze zichzelf individueel even vermaken, zodat Maartje, de teachers en de vrijwilligers even bijeen kunnen komen om de dag door te spreken en bijzonderheden uit te wisselen. Vervolgens, rond een uur of 10, gaan de vrijwilligers – Neline en ik dus – met een aantal kinderen een wandeling maken. Altijd hetzelfde rondje, altijd dezelfde kinderen. Structuur en routine zijn een belangrijk onderdeel van de dag. De kinderen krijgen halverwege wat te drinken, en dan gaan we weer terug naar school.
Zodra we terug zijn begint de eerste echte “les”. Terwijl de teachers les geven aan de groep kinderen, neem ik een jongen mee voor 1-op-1. Met deze jongen werk ik puur cognitief. Woorden aanleren. Elke les begint met het herhalen van de woorden die hij kent: momenteel 25. Hij kan niet praten, op het woord “utaa” (eten) na, dus alle communicatie vanaf zijn kant gaat gepaard met gebaren (en een hoop geduw en getrek haha
Om 12 uur, wanneer ik klaar ben met mijn 1-op-1 lessen, is de les voor de groep ook afgelopen. Na een korte drinkpauze is het tijd voor Neline en mij om les te geven. Een soort kringactiviteit, vrij in te vullen door ons. Laagdrempelig op spelenderwijs leren. En soms niet leren. Zo bouwen we soms een toren, kruipen we door een tunneltje, maken muziek, schminken de gezichten, doen stoelendans of eten – zoals vandaag – gewoon een lekker ijsje. Tot 12.30 uur vermaken we de kinderen, en dan is het tijd voor de lunch.
Tot 13.15 uur hebben we lunchpauze. Terwijl we boven een boterhammetje met pindakaas en jam eten verzinnen we wat we die middag tijdens het knutselen gaan doen. Met de mond volgepropt bereiden we dit vast voor, zodat we straks weer alle tijd voor de kinderen hebben. Na de lunch ga ik weer 1-op-1 geven, terwijl de teachers weer les geven aan de groep. Deze 1-op-1 is aan een meisje. Nouja, vrouw. Een vrouw van 30 met het syndroom van Down, zo koppig als maar kan. Negen van de tien keer wil ze dan ook niet met me mee. Wat ik ook zeg of doe, ze komt niet. Prima. Loop ik weg. Af en toe komt ze dan alsnog. Verwacht dan vervolgens van mij dat ik zó blij en trots ben dat ze me spontaan een knuffel geef. Met haar werk ik vanuit hetzelfde principe van de Leespraat aan rekenen. Rekenen is een groot woord, want zo ver is ze nog helemaal niet. Voorbeeld: 4 5 ? 7 is te moeilijk, terwijl Maartje al een jaar met haar bezig is met rekenen. Met veel geduld en uitleg probeer ik toch wat kleine stapjes te bereiken, al vind ik het moeilijk in te schatten hoe of wat. Na de 1-op-1 met dit meisje, ga ik met nog 1 meisje werken. Dit meisje is altijd vrolijk en heeft altijd zin om te werken. Naast het rekenen wat ik ook met dit meisje doe, probeer ik ook haar lipspanning te vergroten. Dit meisje heeft vaak – onbewust – haar mond open hangen. Via een ervaring uit Nederland ken ik hier een leuke oefening voor, met een flesje, een knoop en een touwtje. Dit probeer ik dus ook elke dag een minuutje te doen met haar.
Op dagen dat Maartje er niet is (zoals vandaag) heb ik er nog een 1-op-1 les bij. Een jongetje van 9, met onder andere dyspraxie. In zijn hoofd snapt hij dingen wel, maar de verbinding naar de mond wordt niet gemaakt waardoor hij slecht spreekt. Naast mijn taak als SPH-er ben ik bij hem ook een beetje logopedist, ik doe oefeningen als ‘la-la-la, lie-lie-lie, loe-loe-loe’, etc. Vooral de ‘b’ is heel moeilijk, dit is vaak een ‘m’ bij hem.
Rond ongeveer 2 uur is mijn laatste 1-op-1 van de dag klaar. De teachers zijn nu ook klaar met hun les, tijd voor Neline en mij om met de kids te gaan knutselen. Elke dag wat anders, waarbij we proberen kleuren, verven en plakken met elkaar af te wisselen. Vooral niet te hoog gegrepen, want binnen de lijntjes kleuren is erg moeilijk, laat staan iets netjes uitknippen. De eerste kinderen vinden al dat ze klaar zijn terwijl we nog bezig zijn met spullen uitdelen, terwijl anderen er makkelijk 20 minuten zitten. Een van ons gaat naar buiten met de kinderen die klaar zijn, waar ze even lekker kunnen spelen.
Als iedereen klaar is met knutselen, gaat Neline of ik met een klein groepje nog een wandeling maken. Rond 14.45 uur probeer ik terug te zijn, want dan gaan we met zijn allen de dag afsluiten. Om 15.00 uur gaan de kinderen thee drinken en een banaantje eten, terwijl ik even 10 minuutjes pauze heb. Even boven deodorant opdoen, whatsapp bijwerken en weer naar beneden. De kinderen mogen lekker vrij buiten spelen; in de zandbak, schommel, op de fiets, alles kan. Wel alles onder strenge supervisie, want overal waar je kijkt vallen kinderen, ruziën kinderen of komen ze op plekken waar ze niet mogen komen. Om 16.00 uur is de dag voor Neline en mij voorbij, waarop we lekker naar boven gaan en op het dakterras neerploffen.
Weer een dag gehad.
Tijd gaat snel.
Apen, ratten, koeien en salamanders...
....een kleine greep op mijn leven hier.
Terwijl ik dit schrijf zit ik al op 16,6% van mijn reis in India! Dinsdag ben ik al een maand weg. Aan de ene kant voelt het als gister, aan de andere kant voelt het als een mensenleven geleden. Het is bizar wat er in een maand kan gebeuren en wat je kan meemaken, en daar is deze maand een goed voorbeeld van. Ik heb in deze maand al zoveel mogen zien en meemaken en dit tripje naar India heeft me nu al zoveel opgeleverd. Het is en blijft moeilijk thuis te moeten missen, maar ik krijg er gelukkig onwijs veel voor terug en ik weet zeker dat ik nooit spijt zal krijgen dat ik deze keus gemaakt heb.
Twee weken geleden had ik net mijn eerste werkweek gehad. Nu we een paar weken verder zijn kan ik zeggen dat ik in het huis mijn draai een beetje begin te vinden nu ik de kinderen beter leer kennen en de routine me eigen maak. Nu ik de meest makkelijke/gebruikte woorden in het Kannada begrijp (1-5, zitten, nee, eten, niet doen, morgen, straks, dagen van de week, etc.) maakt dat de kinderen mij beter begrijpen, wat ik goed merk in de 1-op-1 lessen met de kinderen. Het is raar, dit huis is zo anders dan India. Zo liefdevol en goed. En toch zo geen Nederland. Het is hier geweldig en ik leer onwijs veel, maar het is niet zo dat ik hier over 4 maanden weg ga en kan zeggen dat ik nu weet hoe de zorg in India is. Daarvoor is dit huis veel te westers. Tijdens de 1-op-1 lessen en de groepslessen die ik met Neline geef proberen we wat meer structuur aan te brengen, zodat de kinderen beter weten waar ze aan toe zijn.
Ik zie en leer veel over het leven hier, zowel door verhalen als door mijn eigen opgedane indrukken. Vorig weekend zijn Neline en ik in het huis gebleven. Even een weekendje rust en bijkomen, en voor mij ook vooral een huiswerkweekend, want helaas hoort dat ook bij een buitenlandse stage. Dit weekend daarentegen even wat anders. Donderdagavond zijn we met een nachtbus richting Mysore gegaan voor een weekendje cultuursnuiven. Om 8 uur vertrok de bus, waarna we om 4 uur ’s nachts in Mysore zouden zijn. Geen idee hebbende wat een nachtbus precies is zijn we vol goede moed de bus ingestapt. Twee rijen en een gangpad, maar geen stoelen die veel te dicht op elkaar stonden. Nee, heuze “bedden”. Gordijntjes ervoor en alles, prima te doen. De herrie van de bus en het heen en weer schommelen op een veel te smal bedje zorgde er echter wel voor dat er geen oog werd dichtgedaan. Gelukkig zouden we om 4 uur onze kamer in het hotel zijn om daar de nacht alsnog af te maken. Maar de aankomsttijd van 4 uur liep al snel uit tot 6 uur. Een man in een riksja kon ons wel naar het hotel brengen, zei hij. Het valt me op dat iedereen hier “ja” zegt op je vraag, maar vervolgens geen idee heeft waar diegene ja op zegt. In dit geval had de beste man dus geen idee waar hij heen moest. Na heel veel mensen de weg te vragen, ons geprobeerd te hebben een ander hotel aan te smeren en een uur verder heeft hij ons uiteindelijk toch bij het juiste hotel afgezet, welgeteld 1,5 km bij onze beginplaats vandaan. Uitgeteld zijn we in ons bed neergeplofd waar we heerlijk 2 uurtjes geslapen hebbben, want de hele dag in bed liggen tijdens zo’n weekend is zonde.
We zijn eerst naar Mysore Palace gegaan, een mooi terrein dat 12 tempels huist met prachtige aankleding. De indrukwekkende tempels zijn bekeken en het hele terrein hebben we afgelopen. Ook konden we hier voor 100 rupee (€1,40) een olifant berijden, maar dit hebben we niet gedaan. Dat komt over een paar weken alsnog
In de middag zijn we met een riksja een berg opgegaan, waar we een mooi uitzicht op de stad zouden hebben. Dit viel echter flink tegen, er was niet veel te zien. Na een half uurtje rondgeslenterd te hebben langs de winkeltjes op de berg zijn we weer naar beneden gegaan, waar we ons hebben laten afzetten bij een winkelcentrum. We hebben even goed geshopt en zijn toen een hapje gaan eten onder het genot van een heeeerlijke cocktail. Het was toen zo’n 9 uur en we waren er helemaal klaar mee, dus terug naar het hotel en een héle lange nacht gemaakt.
Zaterdag wilden we het iets rustiger aan doen. We zijn eerst wat gaan winkelen, na te hebben ontbeten bij de KFC. De volgende dag zouden we ’s avonds een bruiloft hebben en dan is het fijn als je wat “lokale” kleren hebt om aan te trekken. Dit was dus ook ons doel voor de winkeljacht
We hebben de bus genomen naar Brindavan Gardens. We hadden op internet gelezen dat dit een mooie tuin zou zijn met veel mooie planten en fonteinen. Hier wilden we ook gaan dineren, aangezien er ’s avonds een licht- en muziekshow gehouden wordt en dit heel spectaculair zou zijn. Ongeveer een half uurtje met de bus, en dan zouden we er zijn! Dit half uurtje liep – zoals alles in India – flink uit en werd bijna anderhalf uur. Blindelings zijn we langs alle fonteinen en planten gelopen, want we wilden een goed plekje hebben in het restaurant met een mooi uitzicht over de enorme tuinen. Toen we bij het restaurant kwamen was er nog een tafel vrij op het balkon. We zijn hier gaan zitten, cocktailtje erbij, lekker broodje erbij, en wachten maar. De zon gaat hier rond half 7 onder, en zodra het gaat schemeren is het vijf minuten later pikkedonker. Om 7 uur gingen alle lampen aan en de fonteinen lichtten op: echt ontzettend mooi. Rond 8 uur wilden we weer terug naar Mysore, omdat we er zeker van wilden zijn dat we op tijd waren voor de nachtbus terug. Samen met ons nog tientallen mensen die ook naar Mysore wilden. Zodra de bus aan kwam rijden wisten we niet wat ons overkwam: iedereen rende op die bus af, gooide tassen door de ramen op stoelen en gingen als gekken staan duwen en trekken bij de deur. Wij, niet wetende wat er gebeurde, deden vrolijk mee. Toen we eenmaal in de bus waren, waren alle plekken al “bezet” door tassen of mensen. Shit. Dan maar staan. Maar we werden nog steeds alle kanten op geduwd. Allebei met veel te grote, zware tassen op onze rug. Ik had er flink de pest in, dus wat doe je dan? Zielig kijken, rug hollen, buik uitsteken, en liefkozend met een hand over je buik aaien. Binnen 2 minuten stond er iemand voor onze zwangere Linda op. Stiekem schaam ik me er wel voor, maar ik kan er ook heel hard om lachen.
Enfin, na 5 kwartier weer in Mysore, waar we nog een half uurtje op de bus moesten wachten naar Kundapur. Deze kwam netjes om kwart over 10 aan, waar we vervolgens tot half 8 ’s ochtends in hebben gezeten. Nu zijn we weer in het huis. Vanavond gaan Neline en ik met Maartje en een aantal van de kinderen naar een bruiloft van een vrouw die hier een tijd geleden gewerkt heeft en zich vandaag gaat verloven (lees: uitgehuwelijkt wordt). Ben benieuwd, heb wederom geen idee wat ik kan verwachten. We gaan het meemaken! We kijken in ieder geval nergens meer van op. Mannen die naar je toe komen en vragen of ze met je op de foto mogen, koeien die midden in de stad lopen, apen in je achtertuin, het hoort er allemaal bij. Laatst zaten we in de trein en begon de man tegen over mij een gesprek met me, en zodra ik antwoord gaf draaide de hele coupé zich om en kwam om me heen staan. Soms voel ik me net een kermisattractie, maar over het algemeen kan ik er wel om lachen. Ik mis Nederland en m’n geweldige leventje daar, maar ben nog lang niet uitgekeken op het leven hier in India. Nog 131 dagen!
Liefs!
(P.S. Bedankt voor alle lieve berichtjes en reacties, het doet me goed om van jullie te horen!)
Werkweek 1
Jeetje, wat gaat de tijd hard. Ik ben alweer bijna twee weken weg! Er is weer een hoop gebeurd sinds de laatste blog. Hoe kan het ook anders, het leven hier is bijzonder. Laat ik beginnen bij het einde van mijn laatste blog.
Zaterdag 7 februari gingen we van Goa met de trein naar Kundapur. Dit zou heel makkelijk zijn. Gewoon een kwaartje kopen en wachten op de trein. Na lang zoeken op het station vonden we de plek waar we kaartjes konden kopen. Dit kopen ging nog redelijk soepel, in hoeverre dat mogelijk is met de Engelse vaardigheden van de lokale mensen. Vervolgens werd de uitdaging groot: op het kaartje stond geen vertrektijd of perron en op de borden was onze trein niet te vinden. Met de hulp van wat mensen kwamen we erachter welk perron we moesten hebben, waarna we vrolijk met al onze veel te zware koffers een veel te hoge trap moesten beklimmen. Voor veel mensen waren wij een leuke bezienswaardigheid. Op deze manier deden wij al onbedoeld aan vrijwilligerswerk voor we op bestemming waren.
Na een uur gewacht te hebben op de trein kwam de derde trein langs sinds wij er zaten. Nog steeds geen idee hebbende of dit de juiste trein was, zijn we – blond dat we zijn – gewoon ingestapt. Na meerdere mensen aangesproken te hebben bleek inderdaad dat we domweg in de juiste trein waren gestapt. Vervolgens moesten we gaan zitten, maar die koffers zaten nog steeds in de weg. Een aantal behulpzame jongens hielp me mijn 30 kilo wegende koffer bijna 2 meter omhoog te tillen naar het bagagerek. Top. Toen was het een kwestie van zitten en wachten. Na 3,5 uur kwamen we aan in Kundapur. Vanaf hier was het nog een klein stukje met de taxi. Uiteindelijk kwamen we rond 7 uur aan in het tehuis. Kinderen kwamen gelijk naar het hek gerend en een grote glimlach kon ik niet onderdrukken: eindelijk, na twee jaar voorbereiden en fantaseren, was ik op de plek waar ik al die tijd had willen zijn. Het hek ging open en we werden warm onthaald door alle lieve kinderen. We kregen een korte rondleiding, en mooi dat het er is! Heel de benedenverdieping is voor de kinderen: 3 grote slaapkamerzaaltjes, 2 leslokalen, een grote binnenplaats, keuken, eetkamer en een enorme tuin met allerlei speelgoed. De bovenverdieping is voor de vrijwilligers: een aantal slaapkamers en een groot dakterras. Neline en ik hebben die avond lekker rustig aan gedaan. Een bordje rijst gegeten, even geskypt met het thuisfront en vroeg naar bed gegaan. De volgende ochtend hadden we om 10 uur met Maartje afgesproken, die ons dan vast uitleg zou geven over het tehuis, de kinderen en de methodieken. Maar, eerst even ontbijten met een bordje rijst. Dit tehuis, maar vooral ook de kinderen, kent zo’n enorme geschiedenis. Het is bijzonder om te zien hoe ver ze zijn gekomen vergeleken met hoe het hier 7,5 jaar geleden was, voor Maartje kwam. Na de lunch – wederom een bordje rijst – kregen we wat methodieken uitgelegd die veel gebruikt worden in de school. Tot een uur of 3 zijn we overspoeld met informatie. ’s Middags hebben we niet veel gedaan, dorpje beetje verkend en wat gekletst met de andere vrijwilliger, die nog een week zou blijven. ’s Avonds, na het nuttigen van een bord rijst, moesten we naar een “functie”, totaal niet wetende wat dit is. Het enige wat we wisten was dat we hier geld zouden gaan ophalen. We zouden hier heengaan met een van de Indiase leiders van het tehuis en een van de kinderen. Na bijna een uur in een taxi kwamen we aan bij de functie: een soort podium met daarvoor tientallen rijen stoeltjes; een mannen en een vrouwen kant. We hadden nog steeds geen idee waar we nou eigenlijk waren, maar goed. Op het podium stond een man in de lokale taal (Kannada) te praten, dus ook hier werden we niet veel wijzer van. Deze man werd soms afgelost door een slechte dans- of zangact. Op een gegeven moment werden er een stuk of 15 man het podium opgeroepen, die hier gingen zitten. Na een hoop gepraat werd de naam van ons tehuis opgeroepen. De vrouw van het tehuis en het meisje dat mee was stonden op en gingen naar voren. Ze kregen een cheque in hun handen gedrukt en gingen het podium weer af. Direct naar de taxi, kregen een half verlepte cornetto in onze handen gedrukt, en weg waren we. Onze eerste functie zat er op. Wat het nou is? Nog steeds geen idee. Het tehuis is in ieder geval 50.000 rupee rijker (ruim 700 euro).
Maandag was het dan zo ver: de eerste echte werkdag. De dagen zijn van 8.30 tot 16.00 uur. De dag ziet er voor mij ongeveer als volgt uit:
8.30: Tandenpoetsen van de kinderen + een 1-op-1-les geven
9.15: Yoga
9.30: Een 1-op-1-les geven
10.15: Wandelen
11.00: Dag opening
11:15: Drie 1-op-1-lessen geven
12.00: Yogales geven (meer soort kringspel)
12.30: Lunchpauze
13.15: Voorbereiden knutselen
13.30: Twee 1-op-1-lessen geven
14.00: Knutselles geven
14.30: Buitenspelen en wandelen
15.00: Dag afsluiting
15.15: Buitenspelen
16.00: Einde dag
Op een dag geven wij dus twee lessen zelf aan de kinderen: yoga en knutselen. Daarnaast geven we meerdere 1-op-1-lessen van een kwartier aan de kinderen. Super leuk om te doen en in vijf maanden tijd kan ik hopelijk vast wat dingen bereiken tijdens die 1-op-1-lessen. Voor nu ben ik voornamelijk bezig het vertrouwen te winnen van de kinderen – alhoewel dat bij de meeste erg snel gaat – en elkaar te leren kennen. Ik heb deze week voornamelijk meegekeken bij de vorige vrijwilliger. Deze vrouw is vrijdag vertrokken, dus vanaf morgen komt het aan op Neline en mijzelf! Spannend, maar ook heel leuk!
Na 3 dagen in het tehuis waren we helemaal klaar met het eten: rijst voor ontbijt, lunch en diner. Maandag zijn we Kundapur ingegaan, het kleine dorpje iets verderop. Hier hebben ze een klein lokaal supermarktje, waar we wat lekkere rijstvervangers hebben gevonden voor het ontbijt en de lunch. Chocopops en kokosnootmelk voor ontbijt, brood met jam en nutella voor de lunch. ’s Avonds dan nog een bordje rijst, maar dat is dan wel te doen
Vrijdag hadden we vrij gekregen van Maartje, zodat we lekker op stap konden gaan. Donderdagmiddag om kwart voor 4 vertrokken we richting Mangalore. Na 2,5 uur buszitten waren we in Mangalore, maar we hadden geen hotel gereserveerd dus dat moesten we ter plekke nog regelen. Van Maartje hadden we de naam van een hotel doorgekregen, dus hier zijn we naartoe gegaan. Helaas bleek dit hotel helemaal vol te zitten, dus gingen we door naar de volgende. Ook deze zat vol, op naar hotel nummer 3. Toen we hier ook afgewezen werden, liepen we als Jozef en Maria door Mangalore, met als verschil dat we niet zwanger zijn en dat niemand een schuurtje meer voor ons vrij had. Bij hotel nummer 4 was het raak, hier hadden ze nog een kamer over! Wel voor de hoofdprijs, maar we waren allang blij dat we iets hadden. Deze avond zou ik gaan skypen met school, maar omdat het internet het in het hotel niet deed, flopte dit totaal.Daarom zijn Neline en ik maar gaan winkelen. Komen we tot onze schrik ineens een grote Spar tegen! Ik geloof dat we hier wel drie kwartier in gelopen hebben, verheerlijkt kijkend naar alle bekende producten.
Zaterdag hebben we ’s ochtends nog wat meer geshopt en zijn we ’s middags met de trein naar Gokarna gegaan: wederom geen kleine afstand, 4 uurtjes zitten is hier niks. Overigens vind het ik het niet eens heel erg; de uitzichten zijn prachtig. India is zo'n ontzettend mooi land dat je niet uitgekeken raakt. En de mensen zijn onwijs vriendelijk. Er gaan zoveel verhalen rond over India, en natuurlijk gebeuren hier gekke dingen, maar er zijn nog veel meer goede mensen. Ik voel me hier totaal niet onveilig en dat gevoel is over het algemeen niet onterecht. Om 7 uur kwamen we in Gokarna aan, waarna we met een riksja naar het strand werden gebracht. Deze riksjarit was wel spannend. Het was donker, we konden niets zien, en de chauffeur was wel érg belangstellend naar ons. Met mijn anti-verkrachtingsfluitje stevig in mijn hand gedrukt hebben we deze rit doorstaan. Hier op het strand zouden we goed kunnen overnachten. Bij het eerste de beste terras dat we tegenkwamen vroegen we om een hotel, en het bleek dat zij die achter het restaurant hadden. Toen we daar waren, bleek dat er nog 1 kamer vrij was: 300 rupee per nacht. Dit komt neer op nog geen €4,50. Top. Douche en wc waren buiten, dus eigenlijk deden we aan kamperen in een kamer
Kus!
Eerste indruk
Twee dagen zijn voorbij sinds het vertrek en wat een indrukken hebben zich al opgedaan!
Allereerst het vertrek: ouders, broers, zussen, vriendjes en hele leuke vriendinnen stonden paraat op Schiphol om ons uit te zwaaien. Het afscheid viel zwaar, en tranen konden dan ook niet weggeslikt worden. Ik ben al eerder lang van huis geweest, maar dit is niet te vergelijken. Bovendien denk ik dat het moeilijk blijft om te doen, hoe vaak je het ook doet. Het is immers niet niks om uit je vertrouwde omgeving weg te stappen en naar de andere kant van de wereld af te reizen.
Nou, laatste knuffels werden gegeven, laatste (jaja!) tranen werden gelaten, en toen dapper naar de paspoortcontrole. Zodra we hier doorheen waren viel er een last van onze schouders. Het moeilijke afscheid lag achter ons. Natuurlijk is het nog steeds moeilijk en gaan we iedereen enorm missen (doen we nu al), het afscheid is hetgeen waar je tegenop ziet. Je eerste grote hindernis. En dat lag nu achter ons. Paar keer diep ademhalen, mascara van je wangen afvegen, en dan vol goede moed aan het avontuur beginnen.
Om 21.45 zouden we opstijgen om in 6,5 uur naar Abu Dhabi te vliegen. Prima vlucht, geen turbulentie, enorme keus aan films/spelletjes/series/etc. Het enige jammere is dat er twee rijen voor ons drie kleine kinderen zaten die een huilorkest opzetten en elkaar prachtig als een soort estafette wisten af te wisselen. Af en toe een refreintje met zijn tweëen of drieën, dan weer een solocoupletje. Waarschijnlijk onnodig om te zeggen: maar er is dus geen oog dichtgedaan. Op Abu Dhabi geen enkel eettentje te vinden, behalve een McDonald’s. Dus, om half 5 ’s nachts Nederlandse tijd zaten wij aan de patat. Verder is de reis eigenlijk heel goed verlopen. Bij de tweede overstap in Mumbai was het even spannend of we de overstap gingen halen, omdat we opnieuw moesten inchecken, koffers moesten ophalen en weer inleveren, met de bus naar een ander vliegveld worden overgebracht.... Gelukkig met ons nog een halve bus vol, waardoor het vliegtuig netjes wachtte. Mumbai was heftig. Overal waar je keek zag je sloppenwijken, beginnend vanaf het hek van het vliegveld. Ja, we hebben foto’s en films gezien waar je ook sloppenwijken ziet, maar toch drong het nu pas echt goed tot me door: hier wonen mensen echt.
Rond 18.45 lokale tijd (is trouwens 4,5 uur later dan bij jullie) kwamen we aan op Goa Airport. Vanaf daar werd het lastig, want hoe nu verder? Goa is een kleine staat, en ergens in die staat hadden we een hutje geboekt om de eerste nachten te overnachten. Dit bleek nog 70 kilometer verderop te liggen, waar een veel te kleine taxi ons naartoe gebracht heeft. Maar, vergis je niet, dit klinkt een stuk normaler dan het eigenlijk in werking ging. Ik geloof dat we het hebben over 70 kilometer en 40 bijna-dood-ervaringen. Die mensen hier rijden als malloten! En, al zijn we er nog niet achter waar ze nou heel de tijd om toeteren naar elkaar, heeft het niet echt met gevaar te maken. In ieder geval is het er niet rustig en snap je niet hoe iemand het in zijn hoofd haalt om een auto in te halen op een tweebaansweg met tegenliggers op meters afstand. Alle auto’s rijden met groot licht, want straatverlichting is nergens te vinden.
Na anderhalf uur in die helse taxi waren we bij het terrein van ons hutje: Dreamcatcher in Palolem, Goa. In ons hutje werden we warm onthaalt door een kikker op de wc-bril, maar dat mocht de pret niet drukken: wc-papier mag niet in de wc, maar moet in de prullenbak. Onderling zijn hier nu, bijna 24 uur later, al meerdere tientallen grapjes over gemaakt, maar die zal ik jullie sparen.
Nog even een snelle douche en dan naar bed, dat was het plan. Die snelle douche werd een heel snelle douche, want het “warme” water zal ook niet boven de 23 graden zijn geweest. Afgepeigerd zijn we rond 12 uur naar bed gegaan, heerlijk neerploffend op een steenhard bed. Rond 7 uur werden we gewekt door het vrolijke gezang van 10 hanen. Vergeet niet, door de jetlag voelde het pas als half 3 ’s nachts. We hebben ons toch nog maar even omgedraaid, maar om half 11 werd er dan echt een einde aan de nacht gemaakt toen in het hutje achter ons yoga-les werd gegeven onder begeleiding van gezang. Met een kater van de slaap ben ik op de veranda neergeploft, maar kon toen pas goed voor het eerst de omgeving zien: Wauw. Overal palmbomen, zon en een echt zomergevoel. Terwijl ik zit te “chillen” hoor ik wat geritsel in een boom. Apen klimmen hier rond als eekhoorns in Nederland. Gewoon in het wild, op enkele meters afstand. Op zulke momenten kom je ogen te kort om alles te kunnen bekijken.
Verder hebben we vandaag rustig aan gedaan: om 12 uur ontbeten, dorpje in (vuilniszakken voor het wc-papier haha), een snelle duik genomen in de zee, en nu even heerlijk buiten bij het restaurant deze blog aan het schrijven! We hebben nu nog iets minder dan twee dagen hier in Goa, zaterdagmiddag gaan we met de trein naar Kundapur. Deze treinreis zal zo’n 5 uur duren, dus daar kijken we al helemaal naar uit! In Kundapur zullen we een riksja nemen naar Koni, waar het tehuis staat en ik 5 maanden zal wonen. Ik kan eerlijk zeggen dat ik er héél veel zin in heb, maar het stiekem ook onwijs moeilijk vind. Ik heb fantastische mensen (
Lieve allemaal, ik mis jullie nu al! Mijn volgende blog komt vanuit het tehuis!
Xxxx
